 |  |
C. I. Symoniaci gratiam non prestant, quam querunt uendere.
C. II. Inaniter sacerdos dicitur, quicumque symoniace ordinatur.
C. III. Spolietur honore, qui ecclesiam per pecuniam obtinet.
C. V. Partem habebit cum Symone, qui contra symoniacos uehementer non exarserit.
C. VI. Symonis dampnatio dantem pariter et accipientem inuoluit.
C. VII. Anathematis sententia dampnatur, qui symoniace ordinatur.
C. VIII. Dampnatur episcopus, qui per pecuniam ordinationem facit.
C. IX. A sacerdotio sit alienus, qui per pecunias ordinat uel ordinatur.
C. X. Nec ordinari, nec promoueri in ecclesia Dei per pecuniam aliquis ualet.
C. XII. Symoniaci sacerdotes esse non possunt.
C. XIV. Qui precio ordinat, lepram, non offitium confert.
C. XVII. Qui perfectionem Spiritus non habent, ipsam dare non possunt.
C. XVIII. Symoniacus per prauam manus inpositionem non consecrationem, sed dampnationem prestat.
C. XIX. Symoniaci fidei integritatem non habent.
C. XX. Symoniacus infidelis esse probatur.
C. XXI. Symoniacorum heresis ceteris dampnabilior esse probatur.
C. XXII. Et qui dat, et qui accipit, ut ordines sacri prestentur, anathema sit.
C. XXIII. Mali prophetae, non boni prophetiam uendebant.
C. XXV. Que malo inchoantur principio, non bono peraguntur exitu.
C. XXVI. Non superedificatur bonum opus, ubi Christus fundamentum non est.
C. XXVII. Non potest fieri elemosina ex pecunia symoniace adquisita.
C. XXVIII. Pastor symoniacus nullam ouibus prebet medelam.
C. XXIX. Symoniacorum sacramenta effectu gratiae carent.
C. XXX. Siue bonus, siue malus sit minister, per utrumque Deus effectum gratiae confert.
C. XXXIV. Sacramenta, que non mutantur, catholicis et hereticis communia probantur.
C. XXXVI. Non fugiantur sacramenta, a quocumque
C. XXXVII. Hominum malitia sacramenta non profanat.
C. XXXVIII. Sacramenta mali habere possunt, licet uirtutem
C. XXXIX. Licet sacramenta mali ministrent, remissionem peccatorum non prestant.
C. XL. De his qui a pseudoepiscopis ordinantur.
C. XLI. Que pro necessitate conceduntur, eadem cessante cessabunt.
C. XLII. Qui ab hereticis redeunt, sine spe promotionis in
C. XLIII. De episcopis, qui consecrant, qualem consecrare non licet.
C. XLIV. Symoniaci rei sunt infidelitatis eorum, qui scandalizantur.
C. XLV. Sicut honore, ita et scientia quisque precellere debet.
C. XLVI. Baptismus sine per bonum, siue per malum ministretur, reiterari non debet.
C. XLVIII. Baptisma Christi, etsi nulla peruersitate
C. LI. Per manus inpositionem confirmantur qui ab hereticis baptisma accipiunt.
C. LII. Rebaptizentur et ordinentur qui de Paulianistis et Cathafrigis ad ecclesiam redeunt.
C. LIV. Dum uerbum accedit ad elementum, fit sacramentum.
C. LV. Extra ecclesiam baptizati si ad ecclesiam non redierint perniciem sibi accumulant.
C. LVI. Inutilia sunt dona, que preter ecclesiae unitatem habentur.
C. LVII. Baptisma semel traditum non est reiterandum.
C. LVIII. Etiam per malos boni colliguntur.
C. LIX. De his, qui per ignorantiam ordinantur antequam baptizentur.
C. LXI. Non placent Deo que ab hereticis offeruntur.
C. LXIV. Sine fide et karitate nec euangelium habetur, nec prosunt aliqua bona.
C. LXVI. Hereticorum benedictio maledictio est.
C. LXVII. Neque cum hereticis, neque cum scismaticis licet orare.
C. LXVIII. Extra ecclesiam non sunt uera sacrificia.
C. LXIX. Inpiorum manibus diuina sacramenta se subducunt.
C. LXX. Sacramenta extra ecclesiam ministrari possunt, salutem uero conferre non possunt.
C. LXXI. Vera sacrificia non nisi in fide ecclesiae celebrantur.
C. LXXII. De manu hereticorum communio non est recipienda.
C. LXXIII. Sacerdotes hereticorum Christi honoribus non habentur digni.
C. LXXIV. Manus positio non est sacramenti iteracio.
C. LXXV. Qui in baptismo sanctus est, ad altare
C. LXXVI. Benedictionibus hereticorum Deus maledicit.
C. LXXVII. Boni et mali sacerdotes eque corpus Christi conficiunt.
C. LXXIX. De his, qui sanctis male utuntur.
C. LXXX. Quisque non tam sanctificatur ex hostiis, quam peccato polluitur.
C. LXXXI. Contra Spiritum sanctum uerbum dicitur, cum ex dispersione numquam reditur.
C. LXXXII. Non hominum meritis, sed uirtute Spiritus sancti peccata remittuntur.
C. LXXXIII. Non merita personarum, sed offitia sacerdotum dominus considerat.
C. LXXXIV. Non merita sacerdotum, sed uirtus diuina sacramenta sanctificat.
C. LXXXV. Non sacerdotum uitam, sed que docent et ministrant considerare debemus.
C. LXXXVII. Sacerdotum inmunditia sacramentum non polluit.
C. LXXXVIII. Etiam per malum ministrum dona Dei ad eos
C. LXXXIX. Sacramentis malitia non nocet episcopi. Item Gregorius.
C. XC. Sacerdotis non uerba, sed merita eucharistiam faciunt.
C. XCI. Tanto facilius sacerdotes exaudiuntur, quanto apud Deum sunt digniores.
C. XCII. Non adest Spiritus sanctus sacramentis, que per criminosos ministrantur.
C. CXIII. Manus inmunda tacta coinquinat, non mundat.
C. XCIV. Eque seruandum est uerbum Christi et corpus Christi.
C. XCVI. Sacerdotes nomen Domini inuocant, Dominus autem benedictionem prestat.
C. XCVII. Qui recedit ab ecclesia, nec baptisma, nec uim dandi amittit.
C. XCVIII. Sacramenta quamuis obsint indigne tractantibus, prosunt tamen per eos digne sumentibus.
C. XCIX. A baptizandis uel consignandis pretia non exigantur.
C. C. A percipiente gratiam communionis pretium exigi non debet.
C. CI. Munera inuisibilis gratiae questibus non sunt conparanda.
C. CII Nichil a sacerdotibus exigatur pro balsamo, quod in crismate ponitur.
C. CIII. Non est aliquid exigendum ab his, qui infantes suos ad baptizandum adducunt.
C. CIV. Qui baptizantur nullus in concam nummos mittere cogat.
C. CV. Pro perceptione crismatis uel baptismi aliquid exigi non debet.
C. CVI. Nec pro dedicandis basilicis nec pro ceteris sacramentis conferendis aliquid exigi debet.
C. CVII. De multiplici genere symoniacorum.
C. CVIII. De his, qui non symoniace a symoniacis ordinantur.
C. CIX. De eo, qui ordinatur ab illo, quem scit symoniacum esse.
C. CX. Symoniacis in dignitate seruanda nulla est inpendenda misericordia.
C. CXI. De his qui inuiti ad hereticorum ordinationem trahuntur.
C. CXII. Qui ab heresi ad ecclesiam redeunt, in quo inueniuntur ordine ex beneficio perseuerent.
C. CXIII. Ordinationes, que symoniace fiunt, diiudicantur falsae.
C. CXIV. De multiplici genere symoniacorum.
C. CXV. Eternam dampnationem inueniet qui quolibet munere ad sacrum ordinem accedit.
C. CXVI. Pro ordinationibus nichil omnino accipiatur.
C. CXVII. Nec pretio, nec gratia, uel suplicatione aliqui ad sacros ordines accedant.
C. CXVIII. Ad episcopalem honorem nullus per ambitum accedat.
C. CXX. Neque fauore, neque uenalitate ad sacros ordines quisquam promoueatur.
C. CXXI. Episcopo interueniente Papa quemdam acolitum ordinauit.
C. CXXII. Quisquis in Romana ecclesia ordinem sacrum acceperit, ab ea ulterius egredi non poterit.
C. CXXIV. Pretio interueniente offitium sacerdotale non restituatur.
C. CXXV. Sacrilegi sunt iudicandi qui ecclesias non
C. I. Pro dedicandis ecclesiis nichil exigatur.
C. IV. Ab ordinato non debet aliquid exigi, sed nec uoluntarie oblata respui oportet.
C. VI. Qui sumptibus propriis sustentari possunt, ab ecclesia stipendia non accipiant.
C. VII. Quibus sua sufficiunt alimentis ecclesiae non sustententur.
C. VIII. Qui sua relinquere non uult sumptibus ecclessiae sustentari non debet.
C. X. Iuxta meritum laboris sacerdotes clericis ecclesiastica stipendia distribuant.
C. I. De his, qui sacros ordines munerum acceptione dispensant.
C. II. De his, qui ecclesias uel ecclesiastica beneficia uendunt.
C. III. Ab offitio suspendatur episcopus beneficia uel ecclesiastica offitia uendens.
C. IV. Nec altaria, nec prebendas episcopis uendere licet.
C. V. Quicquid data uel promissa pecunia in sacris ordinibus acquiritur irritum habeatur.
C. VII. Qui ecclesiastica beneficia emunt, ecclesias quoque emere probantur.
C. VIII. Quare euangelio non prohibeatur, inuestitura ecclesiae a laicis fieri.
C. IX. Ministri et seruitores ecclesiae absque ulla uenalitate ab episcopis ordinentur.
C. X. Qui dona Dei uendunt uel emunt, pariter a Deo dampnantur.
C. XI. Qui gratiam, quam a Deo accipiunt, non gratis exercent, uenditores sunt columbarum.
C. XII. Que ex consecratione proueniunt, nemo in suum ius ui uel munere conuertat.
C. XIII. Symoniaci sunt episcopi, qui decimas et oblationes laicis, non clericis distribuunt.
C. XIV. Spiritum sanctum uendit, qui decimas pro pecunia tribuit.
C. XV. Careat honore male acquisito, qui ecclesiastica beneficia per pecuniam inuenire temptauerit.
C. I. Alienum crimen nescientem non maculat.
C. III. De infantibus, qui ab hereticis baptizantur.
C. V. Consanguineorum maleficia in nullo clericis obsunt, nisi conscii fuerint.
C. VII. Perfidia parentum filiis obesse non debet.
C. VIII. Non inputantur peccata parentum his, qui ab eis personaliter diuisi probantur.
C. IX. Ei, qui imitatur, inpietas alterius nocet.
C. XI. De ecclesia, que pactione consecratur.
C. XIII. Inperator Valentinianus Augustus.
C. I. De paruulis, qui cupiditate parentum ecclesias emunt.
C. II. In dignitate seruanda symoniacis misericordia potest inpendi, si eos uita commendat.
C. III. De quodam, pro quo incuria parentum pecuniam dedit non episcopo, sed uni principum eius.
C. I. Nec timore, nec premiis, nec potentum suffragio episcopi subscribatur electioni.
C. II. Symoniacus est, qui ut eligatur premia largitur.
C. III. Sicut ordinatio, sic electio uel consensus sine uenalitate debet preferri.
C. I. Qui redeuntes ab heresi in suis ordinibus recipiantur.
C. IV. Qui redeuntes ab hereticis recipi possunt uel qui non.
C. V. In ordine male accepto symoniaci penitentiam agere non possunt.
C. VI. Pro temporum necessitate apostolicae sedis decreta temperantur.
C. VII. Cessante necessitate, debet cessare, quod urgebat.
C. VIII. Iterum ordinentur, qui ex Nouatianis ad ecclesiam redierint.
C. IX. Iuramentum a scismate redeuntium.
C. XI. Rigor canonum pro persona aliquando relaxatur.
C. XII. Canonum decreta pietatis intuitu nonnumquam relaxantur.
C. XIII. Necessitatis causa quedam in ecclesia tollerantur.
C. XV. Ex dispensatione quedam tollerantur, que rigor canonum condempnat.
C. XVII. Utilitatis intuitu quedam in ecclesia tollerantur.
C. XXI. Redeuntes ab heresi post publicam professionem in suis ordinibus recipi possunt.
C. XXII. Ab heresi redeuntes heresim et eius auctores publice detestentur.
C. XXIII. Quando in ecclesia aliqua sint tolleranda.
C. XXIV. Redeuntes ab hereticis sunt reordinandi
[C. XXVI.] Libro 9. Codicis titulo ad legem Iuliam repetundarum.
C. I. Dampnari non ualet nisi aut conuictus aut sponte confessus.
C. VI. Multi per tollerantiam sustinendi sunt, quamuis sententia diuini iudicii sint condempnati.
C. VII. Nullum reseruetur iudicium, nisi rationabiliter habitum.
C. VIII. Ultima sententia debet de scripto preferri.
C. X. Restituendus est, quem neque confessum, neque conuictum constat esse eiectum.
C. XI. Antequam causa probetur, aliquis excommunicari non debet.
C. XII. Incerta et dubia iudicari non possunt.
C. XIII. Nec ex suspicionis arbitrio, nec ante uerum et
C. XIV. Qui ab accusatione prohibeantur, et qui recipiantur.
C. XV. Sine accusatione manifesta iudicantur.
C. XVII. Ordinem iudiciarium manifesta non desiderat causa.
C. XVIII. Quando aliqui sunt corrigendi, quando tollerandi.
C. XIX. Peccatum, quod iudici tantum notum est, ab eo dampnari non ualet.
C. XX. Sententia non precipitanter ferenda est.
C. XXI. Sine accusatore manifesta ferienda sunt.
C. I. Ante litem contestatam possessori cuncta sunt restituenda.
C. III. Nullus debet accusari, dum suis rebus fuerit expoliatus.
C. IV. Nec conuocari ad sinodum, nec in aliquo iudicari debet expoliatus.
C. I. De his, qui non probanda obiciunt.
C. II. Si accusator in accusatione defecerit, talionem recipiat.
C. IV. De his, qui falsis criminibus aliquem inpetunt.
C. V. Conuicium non est pro accusatione habendum.
C. VI. De eo, qui promissione illectus ab accusatione desistit.
C. VII. De his, qui accusationem deserunt, ut ecclesiasticos ordines accipiant.
C. VIII. De eo, quem penitet criminaliter accusasse.
C. I. Iuramentum a sacerdotibus non est exigendum.
C. IV. Si quis presbiter contra laicum, uel laicum contra clericum querimoniam habet.
C. V. Sacerdos a populo accusatus iuramento innocentiam suam affirmet.
C. VI. De Leone episcopo, quem B. Gregorius fecit purgationem prebere.
C. VII. Quod B. Gregorius Mennam episcopum iuramento purgari fecit.
C. VIII. De Maximo Salonitano episcopo, ut sacramento semet ipsum expurget.
C. X. Qualiter Sixtus semetipsum purgauit.
C. XI. De causa Gillandi presbiteri.
C. XII. De purgatione clericorum, si conuinci non poterunt.
C. XV. Item ex Concilio Triburiensi.
C. XVIII. De Leone qualiter semet ipsum purgauit.
C. XIX. Qualiter sacerdotes purgari debeant.
C. XX. Feruentis aquae et candentis ferri iudicium
C. XXII. In nouo testamento monomachia non recipitur.
C. XXIII. Si furta in monasterio fiant, monachi iudicio se expurgent.
C. XXIV. Quicumque de adulterio accusatur, probabili
C. XXV. Cum plures de adulterio accusantur, et unus
C. XXVI. Pro singulis missa celebretur, qui de aliquo crimine accusantur.
C. I. Quot testibus quisque clericorum conuinci debeat.
C. II. Quot testibus episcopus, uel presbiter uel reliqui
C. III. Episcopi non nisi sub LXXII. testibus condempnandi sunt.
C. I. Causae uiciatae remedium appellationis subueniat.
C. IV. Quisquis pulsatus fuerit, apostolicam sedem appellet.
C. V. Episcopi grauioribus causis pulsati apostolicam sedem appellent.
C. VI. Ad Romanam ecclesiam ab omnibus appelletur.
C. VII. Qui a proprio metropolitano se grauari putauerit, maiorem sedem appellet.
C. VIII. Ad Romanam ecclesiam appelletur ab omnibus quasi ad matrem.
C. IX. Quociens aliquis appellauerit, audientia sibi non denegetur.
C. X. Iniuste dampnati restitutionem, et obpressi auxilium a Romana debent habere ecclesia.
C. XI. De causa appellationis cognoscere non licet nisi ei, ad quem appellatur.
C. XII. Iudicia appellantium ab eis sunt audienda, ad quos appellatur.
C. XIII. De Remensi archiepiscopo, qui appellantem Romanam sedem iudicare ausus est.
C. XIV. Quisque eam obedientiam maioribus exhibeat, quam ab inferioribus desiderat.
C. XV. Qui grauatur a proprio metropolitano, primatis aut uniuersalis ecclesiae sedem appellet.
C. XVI. Romanam sedem appellet qui iudicem suspectum habuerit.
C. XVIII. Ante exitum causae per appellationem recedere licet.
C. XIX. Excommunicetur, qui iudicibus suis obtemperare noluerit.
C. XX. Non denegetur ei appellatio, quem in supplicio sententia destinauit.
C. XXI. Ante datam sententiam licet alicui appellare.
C. XXII. Post datam sententiam infra quod tempus quisque appellare debeat.
C. XXIV. A quo appellatur ad quem appellatum fuerit dimissoriae litterae dirigantur.
C. XXV. De his, qui causa dilationis appellant.
C. XXVI. Cum possessor appellat, dum euentus causae dubius est, possessionis fructus sequestrentur.
C. XXVII. Iniuste appellans omnimodo puniendus est.
C. XXVIII. Infra decem dies appellationis remedium conceditur.
C. XXXI. De libellis dimissoriis.
C. XXXII. Excommunicetur catholicus, qui causam suam iudicio infidelium committit.
C. XXXIII. A quibus iudicibus prouocari non licet.
C. XXXIV. A iudicibus, qui eliguntur communi consensu prouocari licet.
C. XXXVIII. Clericus non deuocetur ad testimonium illius causae, cuius primum cognitionem suscepit.
C. XXXIX. Non licet appellari ab eis, ad quos prouocatum fuerit.
C. XL. Appellationem in causa capitali uel status interpositam per procuratorem exequi non licet.
C. I. Laici in accusatione episcoporum recipiendi non sunt.
C. II. Laicus clericum non accuset.
C. IV. Anathematizatus sacerdotes accusare non potest.
C. VI. Nec clerici in accusatione laicorum, nec laici in accusatione clericorum sunt recipiendi.
C. VIII. Laici clericos accusare non debent.
C. X. Minores non debent accusare maiores.
C. XIII. Oues pastorem suum, nisi a fide exorbitauerit, accusare non possunt.
C. XIV. Quare laici non audiantur in accusatione episcoporum.
C. XV. Sacerdotes non nisi a uiris idoneis et probatis accusari possunt.
C. XVII. Nisi opinione discussa non audiantur accusatores episcoporum.
C. XVIII. Maiores natu non accusent qui non sunt rectae fidei et conuersationis.
C. XIX. Absque duobus uel tribus testibus non recipiatur episcoporum accusatio.
C. XX. Pro sola conuentione episcopi non submoueatur aliquis a communione.
C. XXI. Quare subditi prelatos suos reprehendere non possunt.
C. XXII. Non omnes subditi, sed criminosi tantum prohibentur accusare prelatos.
C. XXIII. Infames hereticos accusare non possunt.
C. XXIV. Christianos accusare uel in eos testificari non possunt qui fidem acceptam deseruerunt.
C. XXV. Heretici, Iudei uel pagani Christianos accusare non possunt.
C. XXVI. Hereticus hereticum accusare et contra eum testificari potest.
C. XXVII. Que publicis documentis probari non possunt tolleranda sunt.
C. XXVIII. Quem etas, non uita seniorem facit, grauiter increpandus est.
C. XXIX. Dignitas non facit episcopum, sed uita.
C. XXX. Vita episcopi, non nomen reuerentiam meretur.
C. XXXI. Docti ab indoctis, clerici a laicis quandoque merito reprehenduntur.
C. XXXII. Qui susceptum offitium non administrat, non est episcopus, sed canis inpudicus.
C. XXXIII. Maiores et minores non dignitate, sed uita intelligi oportet.
C. XXXIV. Non episcopi nomen, sed uita maiorem facit.
C. XXXV. Episcopi licet sint pares meritis, gradu tamen dignitatis differunt.
C. XXXVI. Non in honore, sed in ueritate filius equatur uel preponitur patri.
C. XXXVII. Equales fuerunt meritis, licet gradu differentes, Petrus et Paulus.
C. XXXVIII. Qui sacerdotes esse non possunt, sacerdotes accusare non ualent.
C. XXXIX. Sacerdotes accusare uel in eos testificari non
C. XLI. Inperiali iudicio Apostolicus emendare promittit,
C. XLII. Redarguendi se licentiam B. Gregorius aliis prestat.
C. XLIV. Paulus Deaclinae ciuitatis episcopus subditorum accusatione conuictus deponitur.
C. XLV. Quod subditi prelatos suos accusare possunt.
C. XLVI. Vitam prelatorum subditi nulla simulatione negligant.
C. XLVII. Clerici excessus sui episcopi auribus deferant Romani Pontificis.
C. XLIX. Clerici aut laici sine examinatione ad episcoporum accusationem non admittantur.
C. L. Quelibet persona episcopos aut alios accusans, monstranda documentis inferat.
C. LI. Sacerdotes non accusent qui ad eundem ordinem prouehi non possunt.
C. LII. Nisi inreprehensibiles in maiorum accusatione non recipiantur.
C. LIII. Monachi sacerdotes accusare uel in eos testificari non possunt.
C. LIV. Monachi in accusatione non sunt audiendi.
C.LV. Consentire conuincitur, qui cum possit, peruersis negligit obuiare.
C. LVI. Ecclesiae parum prodesse conuincitur eius uita, qui destruentibus non resistit.
C. LVII Subditi uicia prelatorum reprehendere studeant.
C. LVIII. Clerici siue electi monachi sint cubicularii episcopi.
C. LIX. Prauos in sua societate episcopus habere non debet.
C. LX. Viros boni testimonii episcopi semper secum habeant.
C. I. Accusatio semper fiat in scriptis.
C. III. Accusatio semper debet fieri in scriptis.
C. I. Expoliatis uel eiectis omnia sunt redintegranda.
C. V. Non est sacerdos, sed scismaticus, qui fratrum se obsequio subtrahit.
C. VI. Excommunicentur qui obprobrium et calumpniam inferunt sacerdotibus.
C. I. Secundum tempus expoliationis conceduntur induciae restitutionis.
C. II. Dum possessiones uel res episcopi detinentur, aliquid sibi obici non potest.
C. III. Ante litem contestatam uiolenter ablata restituantur.
C. IV. Deiciantur a clero et infames fiant, qui loca expulsorum adulterina feditate inuaserunt.
C. V. Induciae sex mensium eiectis uel expoliatis prestantur.
C. VI. Post restitutionem induciae prestandae sunt.
C. VIII. Ante restitutionem aliquis ad causam uocari non debet.
C. IX. Ab administratione remoueatur qui res ecclesiae male uiuendo dispergit.
C. I. Venienti ad iudicium induciae non negentur.
C. II. Quot mensium induciae episcopis prestandae sint.
C. III. De induciis prestandis.
C. I. Infames eos, qui sunt bonae famae, accusare non possunt.
C. II. Qui legem suam sponte transgreditur, ante suam reuersionem recte agentes accusare non potest.
C. III. A suo proposito discedentes fiunt infames.
C. IV. Incestuosi non legitime coniuncti sacerdotes uel legitime coniunctos accusare non possunt.
C. V. Qui non sunt recipiendi in accusatione.
C. VII. Anathematizati fideles accusare non possunt.
C. VIII. Clericus, qui episcopum accusauerit, infamis efficitur.
C. IX. Infames et exules fiant qui episcopos persecuntur.
C. X. Detractores et inimicorum auctores episcopos non accusent.
C. XI. Infamis uel sacrilegus religiosum Christianum accusare non potest.
C. XII. Aliud est excommunicatio, aliud anathematizatio.
C. I. Consanguinei uel familiares aduersus extraneos testimonium non dicant.
C. II. Nuper inimici accusatores uel testes esse non possunt.
C. IV. Qui non possunt esse accusatores uel testes.
C. V. Ab accusationibus clericorum repellantur, quos leges seculi non admittunt.
C. VI. Alienigenae, et quos diuinae uoces mortuos appellant, episcopos accusare non possunt.
C. VII. A clericis repelluntur accusationes, quas leges seculi non adsciscunt.
C. VIII. Nec seruus, nec libertus, nec infamis episcopos accusare presumant.
C. IX. Infames, qui ad sortilegos et diuinos concurrunt, nec accusatores, nec testes esse possunt.
C. X. Suspecti aut gratiosi ad accusationem non admittantur.
C. XI. Qui inimicitiis studet et facile litigat, nec accusator nec testis esse potest.
C. XII. Familiares, suspecti, de domo prodeuntes, non recipiantur in accusatione.
C. XV. Qui inimici sunt, iudices esse non possunt.
C. I. Ubi crimen admittitur, ibi causa uentiletur.
C. II. Accusatus nonnisi in foro suo audiatur.
C. IV. Intra prouinciam, et a conprouincialibus tantum causa est audienda.
C. V. A conprouincialibus accusatus uel iudicatus apostolicam sedem appellet.
C. VII. Conprouinciales et metropolitani episcoporum causam audire, sed diffinire non possunt.
C. VIII. Ante apostolicam censuram in causis episcoporum non est diffinitiua sententia ferenda.
C. IX. Preter conscientiam Romani Pontificis nec concilia celebrari, nec episcopum dampnari oportet.
C. XI. Dampnatio iniusta inrita est et in sinodo retractanda.
C. XII. Peregrina iudicia sunt submouenda.
C. XIV. Nulli liceat aliarum prouinciarum iudicium expetere.
C. XV. Absque apostolicae sedis decreto extraneos iudices adire non possumus.
C. XVI. Super appellationem alterius prouinciae iudices adire non oportet.
C. XVIII. Ubi crimen admittitur, ibi causa uentiletur.
C. I. Infames iudices esse non possunt.
[C. II.] In Digestis titulo de postulando.
C. III. Qui aliorum uicia puniunt sua prius corrigere studeant.
C. IV. Ille de uita alterius iudicet, qui non habet in se ipso quod puniat.
C. V. Grauatus criminibus aliena iudicare non ualet.
C. VI. Primum nosmetipsos, deinde proximos debemus corrigere.
C. VII. Sacerdos prius sua peccata, deinde aliena detergat.
C. I. Episcopus non nisi a pluribus audiatur et iudicetur.
C. II. A quot episcopis audiatur episcopus, qui in reatum inciderit.
C. I. Nisi reo presente accusator non audiatur.
C. II. Absente aduersario sententiam ferri non licet.
C. III. Absente reo accusator non audiatur.
C. IV. Que in absentes geruntur omnino euacuentur.
C. V. Non iudicetur qui presentialiter non accusatur uel conuincitur.
C. VII. Idem Damasus ibidem continenter.
C. X. Sententia feriatur qui causae suae negligit adesse.
C. XI. Absens nec accusari, nec iudicari potest.
C. XII. Altera parte absente diffinitiua sententia non feratur.
C. XIII. In absentem non est ferenda sententia.
C. XV. Testes non dicant testimonium, nisi de his, que presentialiter nouerunt.
C. XVI. Non admittuntur ad testimonium quos non eidem negotio adfuisse constiterit.
C. XVII. Ad seriem gestorum testis ex suo nichil adiciat.
C. XVIII. Absens nec accusare, nec accusari potest.
C. XIX. Reo absente libellus accusationis frustra offertur.
C. XX. Testes corporaliter prestito sacramento testimonium dicant.
C. XXI. Accusator et accusatus simul debent adesse.
C. I. Qui in primo capitulo deficit ad cetera non admittatur.
C. II. Qui falsa fratribus obiciunt usque ad exitum non communicent.
C. I. Accusati, nisi prius se purgauerint, alios accusare non possunt.
C. I. Ad accusandum non admittitur qui in excommunicatione perseuerat.
C. II. Heretici probantur qui scismate uel excommunicatione ab ecclesia sunt separati.
C. I. Qui ab accusatione repelluntur, aut ad annum XIV. nondum peruenerunt, testes esse non possunt.
C. I. Accusator, testis uel iudex aliquis simul esse non potest.
C. II. Quilibet in causa duas personas gerere non ualet.
C. III. Suspicionis incidet in crimen iudex, de cuius domo uel accusator uel testis producitur.
C. I. Non est a communione suspendendus, qui die statuta ad causam peruenire non potuit.
C. II. Propriam causam agere ualet cui accusare non licet.
C. III. In accusatione episcoporum deficiens ciuiliter tantum experiri poterit.
C. I. Flagelletur qui scripta in alterius famam probare neglexerit.
C. III. Anathematizentur qui famosos libellos in ecclesia ponunt.
C. I. Vocatio ad sinodum eius, qui inpetitur, in scriptis, et per spatium fiat congruum.
C. II. Quibus temporum spatiis reus uocetur ad causam.
C. III. Nullius accusatio per scripta suscipiatur.
C. IV. Vi aut timore eiecti, aut suis rebus expoliati, ad sinodum non euocentur.
C. I. Pro se legatum ad sinodum mittat quem grauis necessitas premit.
C. II. Criminaliter accusans uel accusatus per se experiatur.
C. I. Nisi in legitima sinodo episcopus iudicari uel audiri non debet.
C. II. Episcopus accusatus a duodecim audiatur, finis uero causae ad apostolicam sedem deferatur.
C. III. In cognitione causarum contentiosi locum non habeant.
C. I. Magis nocet qui crimen celat quam qui amicabiliter indicat.
C. II. Nec qui parcit est amicus, nec qui uerberat inimicus.
C. III. Non odio habetur, sed diligitur, qui castigatur et corripitur.
C. IV. Ad accusationem non admittantur aliorum crimina sponte confitentes.
C. I. Puniatur qui aliis falsa intulerit.
C. III. Qua pena feriatur qui crimen illatum non probat.
C. IV. Ad sanctae communionis ministerium non accedat qui crimen illatum non probat.
C. V. Qua pena feriendus sit delator.
C. I. A criminosis sacerdos accusari non permittitur.
C. II. Infames et qui culpis exigentibus ad sacerdotium prouehi non possunt sacerdotes non accusent.
C. III. Infames sunt qui regnum Dei consequi non ualent.
C. IV. Ante satisfactionem excommunicati ad accusationem non admittantur.
C. V. Sacerdotes non nisi a coequalibus accusari debent.
C. VI. Qui criminosus fuerit sacerdotes accusare non potest.
C. VII. Deo non placet qui suos seruos accusat.
C. VIII. Populus sacerdotes arguere uel increpare non ualet.
C. X. Ne quis de se presumat, linguae malorum ex Die precepto contra eum excitantur.
C. XI. Ut boni salubriter humilientur, linguae malorum contra eos insurgunt.
C. XII. Deo recte famulantes persequi non licet.
C. XIII. Subditi prelatos suos accusare non debent.
C. XIV. Bonus nocere non cupit.
C. XV. Raptoribus deteriores episcoporum sunt detractores.
C. XVII. Que personae infames habeantur.
C. XVIII. Infamis efficitur qui sciens deierare presumit.
C. XIX. Accusatores et personas, quas leges seculi non admittunt, ecclesiasticae quoque repellunt.
C. XXI. Dubium est, an sciens auarus, an nesciens hereticus grauius peccet.
C. I. Episcopus, crimen alicui obiciens, in sinodo probet quod obicit.
C. II. Episcopus non proferat quod probare non potest.
C. III. De episcopo, qui sibi soli dicit aliquem suum crimen fuisse confessum.
C. I. Alterius parrochianum alicui iudicare non licet.
C. II. Quot ciuitates unaqueque prouincia habeat.
C. III. Non aliorum, sed primatis sui iudicio quisque se subiciat episcopus.
C. IV. Quando episcopus parrochianum alterius excommunicare ualet.
C. I. A quo sit ferenda sententia, quando conprouinciales episcopi discordant.
C. III. Primati deferantur negotia, que metropolitanus explicare non ualet.
C. VI. Semel difinitum retractari non licet, nisi ubi maior auctoritas fuerit.
C. VII. In renouatione iudicii memoria B. Petri est habenda.
C. I. Onus probationis reo non incumbit.
C. I. Pro molesti corporis suo honore non priuetur episcopus.
C. II. Flagellatis a Domino afflictio addi non debet.
C. III. Infirmitatis causa loco suo quis priuari non debet.
C. V. Viuente episcopo alius sibi succedere non ualet.
C. VI. Non est episcopus qui in locum irrepserit uiuentis.
C. VII. Non est in ecclesia qui cum episcopo pacem non habet.
C. VIII. Suo iure quis cedere non debet.
C. IX. Perditionem sibi adquirunt qui ab episcopis recedentes unitatem ecclesiae scindunt.
C. X. Non est defendendus qui uiuentis locum inuadit.
C. XI. Non licet episcopo ecclesiam suam dimittere.
C. XII. Augustinus non tam successit quam accessit.
C. XIII. Episcopo grauato infirmitate alius subrogari potest.
C. XVI. Si sacerdos necessitate preoccupatus fuerit, cepta sacramenta per alium expleantur.
C. XVII. Senectute grauato coadiutor est dandus, qui morienti succedat.
C. XVIII. Non successor, sed coadiutor uiuenti episcopo datur.
C. XIX. Episcopus uel quilibet clericus relicta sua ecclesia non debet ad aliam transire.
C. XX. In monasterio deputetur episcopus, qui in ecclesia sua residere contempnit.
C. XXII. Intercessori cathedram, cui datus est, tenere non licet.
C. XXIII. Excommunicentur clerici, qui relicta sua ecclesia ad eam redire noluerint.
C. XXV. Non licet episcopo ecclesiam suam relinquere et ad aliam transire.
C. XXVII. Alienae plebes ab episcopo non usurpentur.
C. XXVIII. Alienos clericos ordinare uel altaria consecrare episcopo non licet.
C. XXIX. Diebus solempnibus clericus ecclesiae suae deesse non debet.
C. XXX. Remouendus est episcopus ab ecclesia, cui inrepserit et ad suam redire cogendus.
C. XXXI. Qui alienam cathedram appetit, ab ea expulsus etiam propria careat.
C. XXXII. Qui contemptu minoris ad maiorem aspirat utraque careat ecclesia.
C. XXXIII. Deiciatur a clero qui muneribus ecclesiam adquirere temptat.
C. XXXIV. Necessitatis uel utilitatis causa episcoporum mutaciones fieri possunt.
C. XXXV. Causa necessitatis mutaciones episcoporum fieri possunt.
C. XXXVI. Christum negare conuincitur qui necessitatem patientibus misericordiam non inpendit.
C. XXXVII. Non ambicione, sed sinodali auctoritate de ecclesia ad ecclesiam episcopus transeat.
C. XXXIX. Ecclesia unius episcopi ab alio disponi non debet.
C. XL. Deponatur qui locum alterius inuadere non timet.
C. XLI. In una ecclesia duo prelati esse non debent.
C. XLII. Qui metu hostilitatis ad alium locum transierit postea ad suam ecclesiam redire oportet.
C. XLIII. De sacerdotibus, qui relictis ecclesiis suis ad alias migrarunt.
C. XLIV. Necessitate temporis episcopalium sedium mutaciones fieri possunt.
C. XLV. Episcopus, qui causa humilitatis monachus efficitur, ad pontificatum redire non ualet.
C. XLVI. Pro infestationibus malorum non licet episcopo susceptum gregem relinquere.
C. XLVII. In persecutionibus episcopus ecclesiam suam non deserat.
C. XLVIII. Non est reprobatio, sed uirtutis probatio bonorum aduersitas.
C. XLIX. Quando liceat prelatis subditos deserere, uel non.
C. I. De quodam presbitero, qui caduco morbo laborabat.
C. II. A regimine ecclesiae suspendatur qui in terram frequenter eliditur.
C. I. Quod Petrus sibi adiutores asciuit Linum et Cletum.
C. III. Episcopus successorem sibi constituere non debet.
C. VIII. Qui sibi et ecclesiae prodest utroque pede calciatus intelligitur.
C. IX. Locus regiminis sicut desiderantibus est negandus, ita fugientibus est offerendus.
C. X. Locus deiectionis in uoto, dignitatis semper fit in necessitate.
C. XI. Qui preesse, non prodesse desiderat, non debet episcopari.
C. XII. Pro ingenio discentium doctor moderetur uerba doctrinae.
C. XIII. Qui omnibus preest singulos releuare contendat.
C. XIV. Contra Christum faciunt qui gratiae, non meritis gradum ecclesiasticum tribuunt.
C. XV. Ad sacerdotium non eligatur, nisi qui ceteris et sanctior et doctior habeatur.
C. XVI. Populi gubernatio diuina electione prestetur.
C. XVII. Non ex fauore, sed ex iudicio debet uenire electio.
C. XVIII. Non ex arbitrio Dei aliquando datur princeps ecclesiae.
C. XIX. Non sunt filii, sed mercenarii, qui honores ab hominibus appetunt.
C. XX. Ex electione non preficiuntur episcopi, sed conprobantur.
C. XXI. Pro gradu sui offitii quemque meliorem esse oportet.
C. XXII. Populus iudicabit episcopum sua offitia non agentem.
C. XXIII. Qui clericos suos non corrigit populum corrigere non ualet.
C. XXIV. Episcopo ad salutem non sufficit moribus et uita populo adequari.
C. I. In electione episcopi nec munerum datio, nec aliquorum patrocinia conualescant.
C. II. In electione antistitis communi utilitati, non suo lucro quisque prospiciat.
C. I. Qui in episcopum eligitur de rebus ecclesiasticis aliquam securitatem nulli facit.
C. II. Post electionem pro indempnitate ecclesiae licet electo iuramentum prestare.
C. I. Ante tempus sententiae non licet clericis ab episcopo suo discedere.
C. I. Non potest appellari consecratio, que fit ab excommunicatis.
C. IV. Ordinationes ab excommunicatis non symoniace factae ex misericordia tollerantur.
C. V. Qui nominatim excommunicati sunt, et qui aliorum sedes inuadunt, alios ordinare non possunt.
C. VI. Irrita sit electio, quae non a catholicis facta probatur.
C. I. Alterius ecclesiae parrochianum nullus iudicare presumat uel excommunicare.
C. III. In alterius ecclesia, nisi eo uocante, nulli aliquid agere licet.
C. VII. Ad ordinationem ecclesiae, que sibi conmissa non fuerit, minime accedat episcopus.
C. VIII. Non accedant episcopi ad ecclesias, que sunt extra earum diocesim.
C. X. Clerici ab episcopo alterius parrochiae ordinati a proprio in suis ordinibus recipi possunt.
C. I. Nec episcopi sine metropolitani consensu, nec ille sine eorum consensu aliquid agere debet.
C. II. Sine metropolitani conscientia extra suam diocesim nichil agat episcopus.
C. III. Metropolitanus constituat yconomos, quos episcopus habere neglexerit.
C. IV. Metropolitanus sine episcoporum presentia alicuius eorum non audiat causas.
C. VIII. In suffraganei parrochia nichil absque eius consilio metropolitanus agat.
C. X. Apostolicae sedis iudicium a nemine est retractandum.
C. XI. Ab aliis dampnatos uel excommunicatos apostolica soluit auctoritas.
C. XIII. Prima sedes nullius iudicio subiaceat.
C. XX. Cuiuslibet ecclesiae clericos Papa ualet ordinare.
C. I. Basilica, que consecratur, a diocesiana lege non segregetur.
C. II. Ecclesiae cum dotibus suis in episcopi potestate consistant.
C. III. Ecclesiae et omnia iura earum ad episcopi ordinationem pertinent.
C. IV. Unaqueque parrochia episcopi prouisione regatur.
C. V. Iudicio et potestate episcopi res ecclesiasticae gubernentur.
C. VI. Basilicarum conditores in rebus ecclesiarum nullam se potestatem habere cognoscant.
C. VIII. De his, que altario offeruntur, medietatem sibi episcopus uendicet.
C. X. Annuis uicibus ecclesiae ab episcopis uisitentur.
C. XI. Inualitudine grauatus episcopus uisitationis offitium aliis conmittat.
C. XII. Que uisitantes episcopi a clericis suis exquirere debent.
C. XIII. Oblationes ecclesiae laicis usurpare non licet.
C. XIV. Minime auferantur a laicis oblationes altaribus uel crucibus factae.
C. XV. Ecclesiarum oblationes sub laicorum dominio non detineantur.
C. I. Res ecclesiae aliquo modo alienare episcopis non licet.
C. IV. Ecclesiasticarum rerum precariae qualiter fieri debeant.
C. VII. Res ecclesiae dispensandi potestatem habeat episcopus.
C. VIII. De episcopo, qui nulla necessitate res ecclesiae uendit.
C. I. Preter honorem cathedratici nichil per dioceses exigat episcopus.
C. II. Basilicarum reparationi proficiat tertia pars, quam accipere consueuerat episcopus.
C. III. Non accipiant episcopi tertiam, nisi dirutas ecclesias reparare uoluerint.
C. V. Baptizandis numerus non inponatur, nec cathedraticum ultra morem uetustum exigatur.
C. VI. Ultra morem antiquum a parrochianis presbiteris nichil episcopi exigant.
C. VII. A parrochianis stipendia non nisi cum karitate episcopi exigant.
C. VIII. Ultra duos solidos a parrochianis ecclesiis episcopus non presumat accipere.
C. IX. Sacerdotes ab episcopis suis ultra modum non grauentur.
C. X. Secundum loci mediocritatem episcopis conuiuia parentur.
C. I. Apud secularem iudicem nullus clericus conueniatur.
C. IV. Ab eis quisque iudicandus est, quos sibi iudices elegerit.
C. V. Ad secularia iudicia nullus clericus est pertrahendus.
C. VIII. Neque pro ciuili, neque pro criminali causa episcopus apud ciuilem iudicem producatur.
C. IX. Quilibet clericus non est in publico examinandus.
C. X. Clericus ad ciuilem iudicem clericum producens anathema sit.
C. XI. Proprio priuetur honore publici iudicii cognitionem ab inperatore postulans.
C. XII. A seculari iudice clericus non est audiendus.
C. XIII. Non nisi ad episcoporum iudicium clericus deuocetur.
C. XIV. Ante ciuilem iudicem sacerdotes non accusentur.
C. XV. Actor forum rei sequatur.
C. XVII. Episcopo non permittente apud secularem iudicem clericus pulsari non debet.
C. XVIII. Clericus suo inobediens episcopo depositus curiae tradatur.
C. XIX. Principalis coherceat auctoritas qui plebem inuasam deserere noluerit.
C. XX. A principibus corrigantur quos ecclesia corrigere non ualet.
C. XXI. Proprium gradum amittant clerici coniurantes uel conspirantes.
C. XXII. Clerici conspirantes proprio gradu amisso retrudantur in carcerem ceteri excommunicentur.
C. XXIII. Clerici aut monachi coniurantes proprio priuentur honore.
C. XXVI. Inter clericos et laicos causae exortae ab episcopis audiantur.
C. XXVIII. Potestatibus tributa non sunt deneganda.
C. XXIX. De secularibus negotiis episcopus cognoscere non debet.
C. XXX. In his, que ad communis uitae usum pertinent, laici sibi inuicem operam dent.
C. XXXI. Qui episcopo insidiatur semotus a clero curiae tradatur.
C. XXXII. Apud presbiteros iudicentur fratres.
C. XXXIII. Nullus clericus propter aliquam causam intret curiam.
C. XXXIV. Ecclesiasticum, non forense iudicium penitens expetat.
C. XXXV. Cuicumque liceat sacrosanctae sedis antistitis iudicium eligere.
C. XXXVIII. Presbiter apud episcopum tantum iudicari debet.
C. XXXIX. Clericus clericum ad publica iudicia non pertrahat.
C. XL. A laicis iudicibus clerici non sunt obprimendi.
C. XLI. Sacerdotes a regibus sunt honorandi, non iudicandi.
C. XLII. Qua pena feriatur clericus clericum ad secularia iudicia pertrahens.
C. XLIII. Clericus apud ciuilem iudicem iudicari non debet.
C. XLIV. Clericus non accusetur, nisi ante ecclesiasticum iudicem.
C. XLV. Qui cum clerico litigium habet episcopum ipsius adeat.
C. XLVI. Clericus aduersus clericum negotium habens secularia iudicia non exerceat.
C. XLVII. Item ex Concilio Agatensi, c. 32.
C. XLVIII. Non nisi in foro suo clericus audiatur.
C. L. In nullam personam transferatur res in litigio posita ante cognitionis euentum.
C. I. Gregi timenda est sententia pastoris.
C. II. A suo episcopo excommunicatus non est ab alio recipiendus.
C. III. Excommunicationis sententiam meretur qui excommunicatis communicat.
C. VI. De his, qui dampnati a sinodo sacra misteria contingunt.
C. VII. Sine spe sit reconciliationis qui communicare presumit excommunicatis.
C. VIII. De episcopis, qui innocentes aut minimis causis culpabiles excommunicant.
C. IX. De his, qui tempore excommunicationis suae communicare presumunt.
C. X. Deponantur episcopi, qui excommunicatis communicant.
C. XI. Clerici et laici, qui non obediunt episcopis, infames efficiuntur.
C. XII. In Christum peccat qui ueritatis doctorem contristat.
C. XIII. Simulata uirtutum affectione non denegetur obedientia episcopo.
C. XIV. Episcopo non obediens demonum ore decerpitur.
C. XV. Quibus Papa est inimicus, his nec loqui debemus.
C. XVI. Excommunicatus est qui excommunicatis communicat.
C. XX. Excommunicatorum nomina uicinis omnibus palam et publice annuncientur.
C. XXI. Duobus modis aliquis sathanae traditur.
C. XXII. Mali a bonis penitus separari non possunt.
C. XXIII. Porcis et canibus sancta non sunt committenda.
C. XXIV. Cum pagano comedere, sed cum excommunicato minime licet.
C. XXV. Communicare non licet his, qui excommunicatis communicant.
C. XXVI. Nullus clericorum uel laicorum ad domum excommunicati accedat.
C. XXVII. Sententia pastoris timenda est, licet iniuste liget.
C. XXVIII. Excommunicationis contrahit penam qui excommunicatis communicat.
C. XXX. Qui sententiam episcopi putat esse iniustam recurrat ad sinodum.
C. XXXI. Vincula ecclesiastica non sunt contempnenda.
C. XXXII. Sathanae traditur qui ab ecclesia excommunicatur.
[C. XXXIII.] Idem super Iohannem.
C. XXXIV. Vicini episcopi audiant eos, qui de iudiciis episcoporum suorum queruntur.
C. XXXV. Iniusta episcoporum dampnatio irrita esse censetur.
C. XXXVII. Audientiam sibi negat qui excommunicationis suae causam agere intra annum dissimulat.
C. XXXIX. Tardius recipiatur ad ueniam qui sacerdote iubente de ecclesia contempnit exire.
C. XL. A successore soluatur qui post mortem episcopi remanet ligatus.
C. XLI. Quibus exigentibus culpis aliquis sit communione priuandus.
C. XLII. Pro paruis et leuibus causis nullus communione priuetur.
C. XLIII. Pro his tribus criminibus quilibet communione priuetur.
C. XLIV Sententia pastoris reum uel innocentem non constituit uel facit.
C. XLVI. Non est petenda solutio, cum iniqua fertur sententia.
C. XLVII. Deus non nocet, nec noceri patitur aliquem iniuste.
C. XLVIII. Iniusta uincula disrumpit iustitia.
C. XLIX. Temeritas iudicandi non ei, qui iudicatur, sed iudici nocet.
C. L. Non obest homini iniusta sententia.
C. LII. Quos conscientia iustificat, aliorum maledicta non timeant.
C. LIII. Frustra aspernatur ab homine quem Deus iustificat.
C. LV. Non hominum linguas, sed conscientias curare debemus.
C. LVI. Conscientia nobis, fama proximis necessaria est.
C. LVII. Apud Deum maledicitur qui moribus dissonam profert sententiam.
C. LVIII. Christum uiolat qui sanctum non sanctum, uel non sanctum sanctum esse crediderit.
C. LIX. Eternae dampnationis inueniet penam qui bonos malos, et malos bonos dixerit.
C. LX. Ligandi uel soluendi potestate se priuat qui hanc iniuste exercet.
C. LXII. Non est uera presidentis absolutio, nisi sequatur arbitrium interni iudicis.
C. LXIII. Priuilegio meretur exui qui eodem abutitur.
C. LXIV. In quem canonica non fertur sententia, penam non debet ferre canonicam.
C. LXV. Qui dampnatur a sinodo quomodo in secunda innocens reparetur.
C. LXVI. Sententia iustitiae non est pro premiis ferenda.
C. LXVII. In prepositorum operibus totum sibi ratio uendicet.
C. LXVIII. Grauiter delinquit qui ex ira sententiam profert.
C. LXIX. Ratio debet corrigere quod furore promulgatum est.
C. LXX. In dictandis sententiis rectores nullo furore ducantur.
C. LXXI. Iustum iudicium uendi non potest.
C. LXXIII. Non recipiantur ab aliis qui suorum episcoporum contrahunt offensas.
C. LXXIV. Res dubia non diffiniatur certa sententia.
C. LXXV. Non credantur que certis iudiciis non demonstrantur.
C. LXXVI. Ante, quam examinentur, aliqui non iudicentur.
C. LXXVII. Qui falsum de alio profert, et qui crimina credit, uterque reus est.
C. LXXVIII. Quot modis humanum iudicium peruertitur.
C. LXXIX. De his, qui aliquo modo iudicium peruertunt.
C. LXXX. De his, qui metu potestatis ueritatem occultant.
C. LXXXIV. Christum negat qui peruersis socium se facit.
C. LXXXV. Qui Christianum se negat Christum negare conuincitur.
C. LXXXVII. Iniuste aliquem anathematizans sibi, non alii nocet.
C. LXXXVIII. Cuius uita offitio non congruit, alios ligatus soluit.
C. LXXXIX. Viribus caret sententia iniuste prolata.
C. XC. Premium meretur qui iniuste maledicitur.
C. XCI. Non est obediendum episcopo, qui pro hereticis missam canere iubet.
C. XCII. Preceptis non obedire multociens expedit.
C. XCIV. Non sunt audiendi qui contra Deum aliquid iubent.
C. XCV. Non iubet aliquid iniustum qui Deum timere probatur.
C. XCVI. Et qui peccat, et qui peccanti consentit uterque dampnatur.
C. XCIX. Per obedientiam bonum deserere, numquam malum facere licet.
C. C. Apud Deum maledicitur qui peccantibus consentit.
C. CI. Non est obediendum quod contra Deum precipitur.
C. CII. De his, qui cum excommunicatis communicant.
C. CIII. De his, qui sine culpa excommunicatis communicant.
C. CIV. De Bonifatio, qui excommunicatis et pseudoepiscopis se non communicaturum iurauit.
C. CV. Excommunicatis non communicat qui eis animo non consentit.
C. CVI. Modus et forma excommunicationis.
C. CVIII. Modus reconciliationis excommunicatorum.
C. CIX. Que sit penitencia sacerdotum, qui excommunicati sacrum ministerium presumunt.
C. CX. Pro modo peccati puniantur qui excommunicatis communicant.
C. I. Inpuberes et adolescentes, in uno conclaui manentes, probatissimo seniori deputentur.
C. II. Omnibus clericis communis est uita seruanda.
C. III. Iuxta ecclesiam clericorum claustra constituantur.
C. IV. In atrio ecclesiae nisi clericorum edificia minime ponantur.
C. V. Clericus nichil seculare possideat.
C. VI. Nichil preter Deum habeat qui in eius sortem eligitur.
C. VII. Clericis et Deo deuotis nec causas agere, nec aliquid proprium habere licet.
C. VIII. Clerici nichil possideant proprium.
C. IX. Clericis omnia communia esse debent.
C. XI. Non licet aliquid habere his, qui suis renunciant et communiter uiuere spondent.
C. XIII. Ecclesiarum prepositi rerum earundem dispensatores efficiuntur.
C. XIV. Diaconi uel quelibet religiosae personae regularem uitam ducere cogantur.
C. XV. Quare in primitiua ecclesia predia uendebantur.
C. XVI. Quare predia fidelium hodie ab ecclesia non alienentur.
C. XVIII. Clericatus non tollitur eis, qui uolunt habere aliquid proprium.
C. XIX. De rebus propriis uel acquisitis episcopi heredibus suis reliquant.
C. XXII. Ex rebus ecclesiae, si episcopus indiget, sibi et suis necessaria sumat.
C. XXIII. Res ecclesiasticas episcopus dispenset.
C. XXIV. Res ecclesiae sint in episcopi potestate.
C. XXV. De his, qui tam infirmi sunt, quod rebus suis renunciare non possunt.
C. XXVI. Res ecclesiae quasi communes episcopus dispenset.
C. XXVII. Non liceat episcopo res ecclesiarum in proprios usus conuertere.
C. I. Ecclesiae pecuniam auferens uelut homicida dampnatur.
C. III. Quicquid Domino consecratur ad ius pertinet sacerdotum.
C. IV. Excommunicationi subiaceat qui ecclesiastica predia inuadit.
C. V. Sacrilegii crimen incurrit qui predia ecclesiastica uexat.
C. VII. In quadruplum restituat qui res inuadit ecclesiae.
C. VIII. Pro tenore secularium legum puniantur inuasores ecclesiasticarum rerum.
C. X. Ecclesiae rem subripiens in undecuplum restituat quod abstulit.
C. XI. Sine augmento sibi ablata ecclesiam recipere oportet.
C. XII. Non sunt alienanda in episcopatu adquisita.
C. XIII. Vasa sacra, nisi pro redemptione captiuorum non sunt alienanda.
C. XIV. Pro redemptione captiuorum uasa sacra non prohibentur alienari.
C. XV. Res ecclesiae licite inpenduntur pro captiuorum redemptione.
C. XVI. Res desolatae ecclesiae non preponantur captiuis.
C. XVII. Inuasoribus rerum ecclesiasticarum que penitencia sit inponenda.
C. XVIII. Res ecclesiae episcopus alienare uel usurpare non presumat.
C. XIX. Episcopo uel abbati res ecclesiae alienare non licet.
C. XX. Predia ecclesiae Papae alienare non licet.
C. XXI. Qui res ecclesiasticas uendit ad altare non audeat accedere.
C. XXII. Excommunicentur qui auctoritate principum res inuadunt ecclesiae.
C. XXIII. De rebus ecclesiae non est alienandum aliquid.
C. XXIV. Diuini muneris participatione priuetur qui ecclesiastica priuilegia calcat.
C. XXVI. Reddituum et oblationum duae portiones clericis conmittantur.
C. XXVII. De oblationibus fidelium quot portiones fiant, et que cui proueniat.
C. XXVIII. Oblationum et reddituum ecclesiarum tres portiones presbitero dispensandae credantur.
C. XXIX. De redditibus ecclesiae etiam nouiter adquisitis quarta pars clericis erogetur.
C. XXX. De stipendio ecclesiae quatuor debent fieri portiones.
C. XXXII. Omnes presbiteri secundum iussionem episcopi res ecclesiae dispensare studeant.
C. XXXIII. De clericis, qui documenta ecclesiae subprimunt aut aduersariis tradunt.
C. XXXIV. Episcopus heredes non habens non alium quam ecclesiam sibi heredem instituat.
C. XXXV. Qui in clero constituti sunt de rebus ecclesiae nichil alienare presumant.
C. XXXVII. Alienationes factae ab intrusis et ordinationes sine consensu clericorum irritae sunt.
C. XXXVIII. Episcopo defuncto, uel adhuc in supremis agente, de rebus eius nichil est usurpandum.
C. XXXIX. Episcopi, qui nichil ecclesiae conferunt, famulos eius libertati non donent.
C. XL. De clericis, qui documenta ecclesiae subprimunt, aut negant, aut aliis dampnabiliter tradunt.
C. XLI. Ministris ecclesiae de rebus eiusdem absque episcopi permissu alienare nichil licet.
C. XLII. De rebus ecclesiae, que absente episcopo distrahuntur, ad ius ecclesiasticum reuocentur.
C. XLIII. Post mortem episcopi res ad eum pertinentes clerici non rapiant.
C. XLIV. Rescindantur precariae et commutationes ab inuasoribus factae.
C. XLV. Pro labore inuentarii nichil accipiant yconomi de rebus ecclesiae.
C. XLVI. Excommunicentur laici, qui morientium clericorum audent bona diripere.
C. XLVIII. Res episcopi morientis metropolitano non licet inuadere.
C. XLIX. Aliena ecclesiae non licet inuadere.
C. L. Nisi causa necessitatis nec episcopo liceat rem ecclesiae usurpare.
C. LI. Nec presbiteri episcopis ignorantibus, nec episcopi ignorante concilio rem ecclesiae uendant.
C. LII. Nisi ut meliora prospiciat, rem ecclesiae distrahere non licet episcopo.
C. LIV. Alienentur fugitiui, qui teneri non possunt.
C. LV. Item ex Concilio apud Tansiacum c. 2.
C. LVI. Alienatio de rebus ecclesiae quomodo rata esse poterit.
C. LVIII. De episcopo, qui non retento patrocinio seruos ecclesiae manumittit.
C. LXI. De libertis ecclesiae, qui ab eius patrocinio discedunt.
C. LXII. Reuocentur in seruitutem ecclesiarum liberti, qui contra eas superbiunt.
C. LXIII. A patrocinio non discedant ecclesiae liberti ad sacros ordines promoti.
C. LXIV. Professionem suae conditionis liberti ecclesiae faciant.
C. LXV. Nec liberti, nec eorum posteri a patrocinio discedant ecclesiae.
C. LXVI. Que de rebus ecclesiae in remuneratione obsequii prestantur rata permanebunt.
C. LXVIII. Miserationis et pietatis intuitu serui ecclesiarum possunt manumitti.
C. LXIX. Serui ecclesiarum publicis angariis non fatigentur.
C. LXX. Res sacrae quibus ex causis alienari debeant.
C. LXXI. Non parietes ornare templi, sed pauperibus prouidere gloria episcopi est.
C. LXXII. Qui beneficium ab ecclesia accepit, eius professionem nomine precariae faciat.
C. LXXIII. Licet religionis intuitu res ecclesiae alienare.
C. LXXV. Iure proprietatis res ecclesiae monasteriorum edificiis tradere licet.
C. I. De his qui, primum nichil habentes, tempore suae administrationis aliqua adquirunt.
C. II. De ministris, qui nulla ecclesiae occasione, sed utilitate sui aliqua adquirunt.
C. III. De pontificibus, quibus ab extraneis uel cum ecclesia, uel sequestratim aliquid dimittitur.
C. IV. Episcopus tertiam partem sibi debitam ecclesiae relinquere poterit.
C. I. De his, qui de suis et ecclesiae rebus aliqua adquisisse noscuntur.
C. II. Resarciantur detrimenta sacerdoti uel ecclesiae, que alterius occasione alter senserit.
C. III. De hiis, que sacerdotes emunt, ad ecclesiae nomen faciant scripturam.
C. I. Quomodo de rebus ecclesiae sacerdotibus testari liceat.
C. III. Que monasteriis ab episcopo conferuntur reuocari non debent.
C. V. Quomodo possint esse rata que de ecclesiae proprietate testamento legantur.
C. VI. Episcopo intestato ecclesia succedat ex integro.
C. I. Singuli sacerdotes proprios debent habere ecclesias.
C. I. Que triginta annis ab episcopis possidentur iure ab eis uendicantur.
C. II. In sepulcro parentum filii sunt collocandi.
C. IV. Ultima uoluntas defuncti seruari debet. Ultima uoluntas defuncti modis omnibus conseruetur.
C. V. Seruus testamentum facere non potest.
C. VI. Ubi quisque eligere sepulturam sibi debet.
C. VII. Propria temeritate sepulturam parentum relinquere non licet.
C. VIII. Pro numero filiorum pars hereditatis Deo offeratur.
C. IX. Excommunicentur qui defunctorum oblationes ecclesiis negant.
C. X. Ut infideles eiciantur ab ecclesiis, qui oblationes retinent defunctorum.
C. XI. Qui oblata ecclesiis aut testamento relicta retinere presumpserint excommunicentur.
C. XII. Pro sepultura nichil muneris exigendum est.
C. XIII. Etiam coacti de sepultura precium accipere non debemus.
C. XVI. A sacris locis non iuuantur post mortem, quibus peccata dimissa non sunt.
C. XVII. Quibus prosit in ecclesia sepeliri.
C. XVIII. Qui sepeliantur in ecclesia.
C. XIX. Quare mortui iuxta ecclesiam sepeliantur.
C. XX. Post mortem orationes non prosunt uiuentium.
C. XXI. In penitencia defunctis bona prosunt uiuentium.
C. XXII. Quatuor modis soluuntur animae mortuorum.
C. XXIII. Ante diem iudicii sacrificiis et elemosinis mortui iuuantur.
C. XXIV. Quare certi dies in mortuorum conmemoratione seruentur.
C. XXV. Nec pro nostra, nec pro morte aliorum tristari debemus.
C. XXVI. Ex pusillanimitate mortuos lugere contingit.
C. XXVII. Qui spem futurae resurrectionis habent de mortuis nimium tristari non debent.
C. XXIX. Mortui ex se nesciunt que hic geruntur.
C. XXX. Non est deneganda communio his, qui in patibulis suspenduntur.
C. I. Pro rebus transitoriis episcopus prouocatus non litiget.
C. II. Peccat, qui ultra debitum exigit, non qui sibi debita reposcit.
C. I. Clerici pro sua ecclesia testimonium ferre possunt.
C. II. In conficiendis instrumentis sacerdotes ad testimonium non uocentur.
C. I. Qui plus quam dederit expetit usuras accipit.
C. II. Quicquid supra datum exigitur, usura est.
C. III. Quicquid sorti accidit usura est.
C. IV. Quando amplius exigitur quam detur, usura accipitur.
C. I. A questibus negociationis clerici abstineant.
C. II. Excommunicentur ministri, qui fenerantur.
C. III. Qui uolunt esse in clero a studio negociationis abstineant.
C. IV. Alienetur a clero usuras aut superhabundantiam exigens.
C. V. Pro pecunia, quam dedit mutuo clericus, iusto precio species recipiat.
C. VI. Clericus non plus accipiat quam conmodauit.
C. VIII. [VII.] Etiam laicis usura dampnabilis est.
C. IX. Turpe lucrum sequitur, qui minus emit, ut plus uendat.
C. X. Rapinam facit qui usuram accipit.
C. XI. Non minus crudelis est qui pauperem trucidat fenore, quam qui diuiti aliqua rapit.
C. XII. Ab illo usuram exigere possumus, cui iure nocemus.
C. I. De usuris elemosinae fieri non possunt.
C. II. Oblatis de rapina reprobatur a Deo.
C. III. Non est aliquid rapiendum diuitibus, ut detur egenis.
C. VI. Furtum conmittit qui inuentum non reddit.
C. VII. Qui de rebus concessis et bene quesitis elemosinam inpendit, illa placet Deo.
C. VIII. Peccat qui rem inuentam non reddit.
C. IX. Bonus usus non iustificat iniuste quesita.
C. X. Cum alterius detrimento alteri subuenire non licet.
C. XI. Elemosinae et sacrificia non placent Deo, que offeruntur ex scelere.
C. XII. Non licet aliena rapere exemplo Israelitarum spoliantium Egyptios.
C. XIII. Maioris penae est uiolenter aliquid eripere, quam furari.
C. XIV. De male adquisitis bonum fieri potest.
C. XV. Que male acquiruntur aliquando bene possunt expendi.
C. I. Penitencia non agitur, si res aliena non restituitur.
C. II. Qui rem alienam consecrat, eius estimationem restituat.
C. III. Ecclesia pro malis intercedat non eos temere defendat.
C. IV. Non solum in maioribus sed etiam in minoribus furtum conmittitur.
C. I. Non sunt peccata uolentium, nisi nescientium.
C. IV. Non propter culpam, sed propter memoriam facti pecus occiditur, ad quod mulier accedit.
C. V. Culpa non necessitate, sed uoluntate reum constringit.
C. VI. Reus uoluntate, non necessitate constringitur.
C. VII. Veniam habent que ignorantes ebrii conmittunt.
C. VIII. Inobedientia uel concupiscentia non habet culpam in corpore non consentientis.
C. IX. Loth non de incestu, sed de ebrietate culpatur.
C. X. Nemo trahitur ad culpam, nisi ductus propria uoluntate.
C. XI. Minister Dei est qui inuitus homicidium facit.
C. XII. In se reuersus penitenciam agat qui insaniens aliquem occiderit.
C. XIII. Innocens est qui non iratus, sed propter disciplinam aliquem casu perimit.
C. I. Pro patrociniis inpensis clericus munera exigere non debet.
C. IV. Lesae maiestatis, et publicorum iudiciorum, et symoniae accusatio equaliter proponatur.
C. V. Rei professio aduersus quemlibet admitti non debet.
C. I Ministri ecclesiae die dominico causas uentilare non debent.
C. II. Sollempnibus diebus et ieiuniorum legitimorum secularia placita non agantur.
C. I. Diaconus, si de crimine conuinci non poterit, apud episcopum se ipsum secreto purificet.
C. I. Ministrorum confessio non sit extorta, sed spontanea.
C. II. Auctoritas apostolica penitus illicita in irritum deducit iuramenta.
C. III. Pontificalis auctoritas a iuramento fidelitatis nonnullos absoluit.
C. IV. Excommunicati uinculo fidelitatis non tenentur obnoxii.
C. V. Ante, quam reconcilientur, fidelitatem excommunicatis nullus seruare cogitur.
C. I. Sine concilii examine presbiter uel diaconus non deiciatur.
C. II. Causas clericorum episcopus non nisi cum senioribus ecclesiae audiat.
C. III. A quot episcopis presbiteri uel diaconi sunt audiendi.
C. VI. Absque clericorum presentia episcopus nullius causam audiat.
C. VII. Nisi in sinodo canonice uocati sacerdotes dampnari non possunt.
C. I. Presbiter, qui confitetur, se ante ordinationem corporaliter lapsum, postea non offerat.
C. II. Deseruientes altario si carnis fragilitate deliquerint, episcopi arbitrio subiacebunt.
C. III. Ex ministris ecclesiae geniti in seruitutem eiusdem deuocentur.
C. IV. Qui confitetur se ante ordinationem peccasse non sacrificet; conuictus autem deponatur.
C. V. De manu sacerdotis, qui ab ecclesia tolleratur, licite sacramenta sumuntur.
C. I. Monachorum conuersatio ab omnibus debet esse discreta.
C. II. Monasterii districtionem et ecclesiasticum ministerium quilibet simul tenere non potest.
C. III. Monachi, qui ad clericatum promouentur, a priori proposito discedere non debent.
C. IV. Monachus non habet docentis offitium sed plangentis.
C. V. In populari frequentia monachi esse non debent.
C. VI. Monachus pascitur, clerici pascunt.
C. VII. Non licet aliquid monachis agere sine presbiterorum consilio.
C. VIII. Secundum ethimologiam nominis monachus solitariam uitam ducat.
C. IX. Absque episcoporum consensu episcopalia iura monachi non usurpent.
C. XI. Monachi intra claustra morantes clericorum offitia exterius non administrent.
C. XII. Monachi, qui sunt in ciuitatibus, episcopo debent esse subiecti.
C. XIII. Missae celebrari, et mortui sepeliri in monasterio non prohibeantur.
C. XIV. Non sunt cassandae piae uoluntates defunctorum.
C. XV. Testatoris arbitrium seruari oportet.
C. XVII. Monachi, qui sine licentia episcopi uagantur, ad propria loca redire cogantur.
C. XVIII. Monachi circumuagantes per defensorem sunt conpellendi.
C. XIX. Nullus monachus preter Domini sacerdotes audeat predicare.
C. XX. Monachus defensor fieri non debet.
C. XXI. Clericorum offitia celebrare monachi presbiteri non prohibeantur.
C. XXII. Beneficiis ecclesiasticis monachus libere perfruatur presbiter.
C. XXIV. Clericorum offitia monachi presbiteri libere administrent.
C. XXV. Monachi presbiterii honore decorati potestatem habent ligandi et soluendi.
C. XXVI. Digne in monasterio uiuens per populi electionem ad clericatum poterit promoueri.
C. XXVII. In ordinem clericatus promoueri monachi possunt.
C. XXVIII. In loco, quo abbas iudicauerit, monachus eligatur, et ab episcopo sacerdos ordinetur.
C. XXIX. Tempore maturitatis ecclesiasticis monachi promoueantur ordinibus.
C. XXXI. Gelasius quendam Rufinum monachum iubet sacerdotem fieri, et in quadam basilica ordinari.
C. XXXII. Qui de clerico monachus efficitur proprio episcopo ordinante poterit eligi et consecrari.
C. XXXIII. Sine testimonio abbatis ad clericatus offitium monachi non eligantur.
C. XXXV. Sine abbatis inperio ecclesiastica non presumant celebrare ministeria monachi.
C. XXXVI. Ad clericatus miliciam non eligantur desertores monasteriorum.
C. XXXVII. Pro abbatis uel monachi promotione monasteria non grauentur.
C. XXXVIII. Qui ecclesiis quoquomodo militant abbates esse non possunt.
C. XXXIX. De quodam senodochio, cuius abbas ad episcopatum eligi prohibetur.
C. XL. Omnes clerici uel monachi tutelae inmunitatem habere debent.
C. XLI. Sacerdotalia offitia sine permissu episcoporum non agant presbiteri.
C. XLIII. Antiquiores ecclesiae nec decimis, nec ulla possessione priuentur.
C. XLIV. Antiquiores ecclesiae propter nouas iusticiam suam non perdant.
C. XLV. Baptismalibus ecclesiis decimae dari debent.
C. XLVI. De propriis prediis abbates et episcopi decimas non persoluant.
C. XLVII. De propriis laboribus monachi et canonici decimas minime soluere cogantur.
C. XLVIII. Duo episcopatus in unum redigi possunt apostolica auctoritate.
C. XLIX. Duos episcopatus in unum redigere apostolica ualet auctoritas.
C. L. Non habeant episcopum dioceses, que numquam habuerunt.
C. LII. Apostolica auctoritas a iurisdictione archiepiscopi episcopos ualet eximere.
C. LIII. Ubi multitudo excrescit fidelium, episcopi sunt ordinandi.
C. LIV. In una terminatione plures baptismales ecclesiae esse non possunt.
C. LV. Communione priuetur qui decimas uel oblationes extra episcopi conscientiam tenere uoluerit.
C. LVI. Iuxta dispositionem episcopi decimae distribuantur.
C. LVII. Anathema sit qui preter conscientiam episcopi decimas uel oblationes dispensare uoluerit.
C. LVIII. Eadem plectetur pena qui res ecclesiae et episcoporum bona inuadit.
C. LIX. Res ecclesiastica principum auctoritate distribui non possunt.
C. LX. Nichil de iure suae diocesis episcopi presumant auferre.
C. LXI. Possessiones ecclesiae derelictas nulli sit licentia alienandi.
C. LXII. A clericis et piis locis ultra statuta Patrum aliquid episcopus non exigat.
C. LXIII. De redditibus ecclesiae quarta pars clericis distribuenda est.
C. LXIV. Episcopi turpis lucri gratia nichil a monachis uel clericis suis exigere debent.
C. LXV. Reus apud Deum habetur qui sacerdotibus decimas non soluerit.
C. LXVI. Decimae sacerdotibus sunt reddendae.
C. LXVII. Se ipsum condempnat qui euangelizantibus necessaria subtrahit.
C. LXVIII. Liberum est clericis monachis decimas concedere.
C. I. Presbiteri in monasteriorum ecclesiis instituantur per abbates.
C. V. Item Ambrosius sermone I. de Quadragesima.
C. VI. Abbates in parrochialibus ecclesiis absque episcopi consilio presbiteros non ordinent.
C. VII. Quorumcumque monachorum ecclesiae episcoporum subdantur regimini.
C. IX. [II.] Basilicae nouiter conditae ad episcopum pertinent, cuius conuentus constiterit esse.
C. X. [III.] Edificatori episcopo in diocesi alterius ecclesiam consecrare non licet.
C. II. Dioceses triginta annis ab episcopis possessae inmobiles permaneant.
C. III. Territorii possessio conuentum non adimit.
C. IV. Tricennalis possessio intra unam prouinciam seruari debet.
C. V. Status parrochiarum nec presumptione, nec temporis prescriptione mutari potest.
C. VI. Limitis possessio prescribi non potest.
C. VII. Spatia, que diffinita fuerint, tempore prescribi non possunt.
C. VIII. Priuilegia per XXX. annos possessa inmobilia seruari debent.
C. IX. Repeti non possunt que XXX. annis quiete possidentur.
C. X. Vita irrite disponentis non poterit pertinere ad tricennium temporis.
C. XI. Que in beneficiis possidentur prescribi non possunt.
C. XII. Que humanitatis intuitu aliquibus prestantur prescribi non possunt.
C. XIII. Temporis prescriptio non obicitur ubi hostilitatis metus interuenerit.
C. XIV. Temporis non currit prescriptio, ubi furor hostilitatis incumbit.
C. XVII. Priuilegia Romanae ecclesiae non nisi centum annorum prescriptione tolluntur.
C. I. Tricennio temporis aliquid monachi prescribere non ualent.
C. II. Quadraginta annorum prescriptio religiosis domibus conceditur.
C. I. Iudicio, non manibus, res ecclesiae defendantur.
C. II. [III.] Delictum personae in dampnum ecclesiae conuerti non potest.
C. III. [IV.] In personam deliquentis, non in facultates eius ultio procedat.
C. IV. [V.] Res eorum, qui ex clero labuntur simul cum ipsis monasterio tradantur.
C. V. [VI.] Inutilis sacerdos ecclesiam suam dignitate non priuat.
C. VI. [VII.] Possessiones monasterii pro peccato abbatis episcopo tollere non licet.
C. VII. [VIII.] Que sacerdotes dederunt subsequentes pontifices nullatenus auferre presumant.
C. I. Decimae a laicis non possideantur.
C. IV. Fideliter decimas dat qui omnium suorum decimas soluit.
C. V. Excommunicentur qui sacerdotibus decimas dare noluerint.
C. VI. Veterum exemplo decimae soluuntur.
C. VII. Decimae non sunt redimendae a populo.
C. VIII. Quia decimae non redduntur, indictio fisci accessit.
C. IX. Columbas uendit qui ecclesiam indisciplinatis conmittit.
C. X. Omnes basilicae ad eum pertinent episcopum, in cuius territorio positae sunt.
C. XII. De manu laici episcopatus uel abbatia suscipi non debet.
C. XVI. Excommunicetur qui per laicos ecclesias obtinet.
C. XVII. Qui per laicos ecclesias obtinet, et qui ei manus inponit, communione priuetur.
C. XX. Nullus clericus per laicos ecclesiam obtineat.
C. XXI. Singuli episcopi suos habeant yconomos.
C. XXII. Laici non sunt constituendi yconomi.
C. XXIII. Laicus in ecclesia aliquid statuendi facultatem non habet.
C. XXIV. Ecclesiasticas dignitates laici disponere non debent.
C. XXV. Laicus sacrilegus habetur qui dispositionem uel dominationem rerum ecclesiasticarum usurpat.
C. XXVI. In ecclesia, quam quis edificat, nichil sibi pre ceteris uendicet.
C. XXIX. Laici presbiteros de ecclesiis non eiciant.
C. XXX. Fundatores ecclesiarum, si inopes esse ceperint, ab eisdem alimenta accipiant.
C. XXXII. Fundatores ecclesiae ordinandos in ea episcopo offerant.
C. XXXIII. A dominio constructoris oratorium non est auferendum.
C. XXXV. Episcoporum prouidentia a fundatoribus ecclesiae honorentur.
C. XXXVI. Reliquiae auferantur ecclesiarum, si plures heredes de eis contendunt
C. XXXVII. Non liceat laicis de ecclesia eicere presbiteros.
C. XXXVIII. Absque episcoporum consensu laici presbiteros de ecclesiis non eiciant.
C. XXXIX. Sine uoluntate episcoporum decimas uel ecclesias a laicis monachi non suscipiant.
C. XLII. Publicae penitenciae subiciantur qui circumueniendo aliquos tondere presumunt.
C. XLIII. Sine uoluntate fratrum aliquem de suis propinquis abbas sibi substituere non ualet.
C. I. Que Deo uouentur necessario reddantur.
C. III. Dignus est supplicio qui se ipsum Deo subtrahit a uoto resiliens.
C. IV. Ante Dei oculos cadunt qui bona, que concipiunt agere recusant.
C. I. Non cogitur aliquis in monasterio manere, nisi professionem fecerit in manu abbatis.
C. II. Uxor post propositum continentiae ducta dimitti non debet.
C. III. Nullus qui incognitus est monasticum habitum sumat ante triennium.
C. I. Honore priuetur qui de iure ecclesiae aliquid alienare presumit.
C. II. Item Gregorius Anthemio Subdiacono, libro XI. epistola 31.
C. III. Qui reuocandum putat quod ecclesiae contulit sacrilegii crimen incurrit.
C. IV. Qui sacris locis derelicta retinere contendit sacrilegium conmittit.
C. V. Sacrilegi iudicantur qui ecclesiae facultates alienant.
C. VI. Excommunicetur qui confinia ecclesiae frangere temptauerit.
C. VII. Soluatur altario quod pro emunitate emendatur ecclesiae.
C. VIII. Non licet alicui hominem de ecclesia rapere.
C. IX. Fugientem ad ecclesiam nemo audeat abstrahere.
C. X. Ab ecclesiae arceatur ingressu qui aliquem de ecclesia uiolenter rapuerit.
C. XI. Ecclesiarum dignus non est ingressu qui eas uiolat.
C. XII. Qui ecclesiam Dei uastat, et eius sacerdotes insequitur, sacrilegus iudicatur.
C. XIII. Qua pena feriatur qui ecclesiae usibus dedicata predia uexare temptauerit.
C. XV. Iudae similis probatur qui ornamenta ecclesiae subripit.
C. XVIII. Sacrilegium facit qui pecuniam ecclesiae rapit.
C. XX. Qui de atrio uel porticibus ecclesiae fugientem abstrahit excommunicetur.
C. XXI. De multiplici genere sacrilegii, et pena eiusdem.
C. XXII. Nisi canonice iudicatum episcopum conprehendens laicus, excommunicetur.
C. XXIV. Item ex Concilio Moguntino sub Rabano, c. 24.
C. XXV. Item ex Concilio Triburiensi.
C. XXVII. Pro graduum uarietate mulctentur qui clericos occidunt.
C. XXX. Nulli liceat Romanam ecclesiam iudicare, uel eius sententiam retractare.
C. XXXI. Sacrilegium faciunt qui Iudeis publica offitia conmittunt.
C. XXXII. Post prestitam securitatem serui restituantur dominis, qui ad ecclesiam confugiunt.
C. XXXIII. Securitate accepta ad rationem reddendam fugitiui ab ecclesia exire cogantur.
C. XXXVI. Ante datam securitatem de atrio ecclesiae fugitiuus non cogatur exire.
C. XXXVII. Religionis occasione dominum suum non audeat seruus contempnere.
C. XXXVIII. Corripiatur durissime qui causa religionis docuerit seruum dominum suum contempnere.
C. XXXIX. Primati insinuetur necessitas, que res ecclesiae distrahere conpellit.
C. XL. Sine licentia episcopi quicquid abbas uendiderit, in irritum deducatur.
C. XLI. Nullo titulo res monasterii ualent ab eius iure segregari.
C. XLIII. Non debet ecclesia suscipere que filio exheredato sibi offeruntur.
C. I. Abbates et alia offitia per episcopos debent institui et ordinari.
C. II. Congregatio monasterii, non episcopus abbatem instituat.
C. IV. Ille debet abbas institui, quem sua congregatio et possessionis dominus ordinari poposcerit.
C. V. De libertate monachorum.
C. VI. Missas publicas in cenobiis episcopi non celebrent, nec aliquod eis grauamen inferant.
C. VII. Baptisterium in monasterio non permittatur fieri.
C. VIII. Cum permissione episcopi abbas locum suum potest deserere.
C. IX. Non licet monachis abbates pro suo arbitrio expellere, aut alios ordinare.
C. X. Sine conscientia episcopi monasteria nullus edificet.
C. XI. Examinetur ab episcopo religiosis feminis preponendus.
C. XII. Sine permissione episcopi nullus monasterium presumat incipere.
C. XIV. Absque episcopi uel abbatis uoluntate nullus monachorum cellulam construere presumat.
C. XVI. In episcoporum potestate abbates consistant.
C. XVIII. Episcopalia nullus ministret abbatibus, qui alicui episcoporum nolunt subesse.
C. XIX. Utilitates monasterii a proprio episcopo debent disponi.
C. XX. Neque conmatres sibi facere, neque ad feminas accedere monachis licet.
C. XXI. Cum sanctimonialibus monachis habitare non licet.
C. XXII. Monachi et monachae in nullo simul cohabitent loco.
C. XXIII. A monasterio monachorum longius constituantur monasteria puellarum.
C. XXIV. Puellarum monasteria monachorum presidio et ministratione regantur.
C. XXVI. Monasteria clericorum uel laicorum habitacula fieri non debent.
C. XXVII. Qui in sacro sunt ordine constituti in monasteriis nullam habeant potestatem.
C. XXVIII. Gratia uisitandi et exhortandi monasterium episcopus adire potest.
C. XXIX. Frequenter episcopi monasteria uisitent, et que corrigenda sunt corrigant.
C. XXXI. Consueta seruitia episcopis monasteria exhibeant.
C. I. Non debet negari clericis ingressus, qui monachorum propositum appetunt.
C. I. Inuito episcopo eius clericum nemo suscipiat.
C. II. Qui monachorum propositum appetit, etiam inuito episcopo recipiendus est.
C. I. Regulares canonici monachi fieri non debent.
C. III. Patris sui concessione regulares canonici monachi possunt fieri.
C. IV. Que semel sunt dedicata, monasteria semper perseuerent.
C. V. Qui loca sacra communia diuersoria fecerit, clericus deponatur, laicus excommunicetur.
C. VI. Antequam biennium in conuersione conpleuerit, aliquis tonsurari non debet.
C. VII. Post monasterii ingressum nulli relinquitur licentia testandi.
C. VIII. Post ingressum monasterii eidem monasterio omnia sunt conferenda.
[C. IX.] Item constitutio noua.
C. I. Virginitatis professio quo tempore firma esse incipit.
C. II. Non licet de monasterio egredi quem pater uel mater infra annos infantiae fecerit ordinari.
C. III. Aut propria professio, aut paterna deuotio monachum facit.
C. IV. In monasterio perpetuo maneant qui a parentibus traditi fuerint.
C. VI. Qui a progenitoribus monasterio traditus est, de eo egredi non ualet.
C. VII. Item ex Penitenciali Theodori.
C. IX. Extra uoluntatem propriam retrusi in monasteriis non teneantur.
C. XI. Non nisi certis diebus uelamen inponatur uirginibus.
C. XII. Ante sexagesimum etatis suae annum uirgines non consecrentur.
C. XIV. Ante uigesimum quintum annum uirgines non consecrentur.
C. I. Tonsura uel uestis religiosa in minori etate suscepta a parentibus irrita fieri potest.
C. II. Usque ad annos XII. paternae uoluntatis puella subiaceat arbitrio.
C. IV. Infantes oblati a parentibus sub plurimorum testimonio suscipiantur.
C. I. Non potest deseri propositum monachi sponte susceptum.
C. II. Qui religiosum habitum sponte susceptum deserere uoluerit ad ipsum redire cogatur.
C. III. Semel in clero taxati, uel monasteriis deputati, ad miliciam non redeant.
C. IV. Monasterialibus disciplinis nullus subiciatur inuitus.
C. V. Restituantur heredibus res eorum, qui ab episcopis uel abbatibus decepti comas deposuerunt.
C. I. Non sunt prohibendae uirgines sacrae, que causa religionis aliud monasterium adire desiderant.
C. II. Vota monachi sine consensu abbatis sui irrita sunt.
C. III. Monachum nullus suscipiat aut ordinet absque abbatis sui permissu.
C. I. In duabus ecclesiis clericus conscribi non debet.
C. III. In una ecclesia titulatus alteram sibi commendatam potest habere.
C. IV. Duobus monasteriis unus abbas preesse non potest.
C. V. Unus episcopus duabus preficitur ecclesiis.
C. I. Sine dimissoriis litteris in aliena ecclesia clericus non ordinetur.
C. II. Ad aliam ecclesiam clerico transire non licet, si propriis ministris sua fuerit destituta.
C. III. Nichil commune habeat cum priori qui ab una in aliam transfertur.
C. IV. Una ecclesia duobus sacerdotibus diuidi non potest.
C. V. Conductitiis presbiteris ecclesiae non conmittantur.
C. II. Qui annexi sunt clero secularium possessionum procuratores non fiant.
C. IV. Secularium negociorum procurationem clerici non suscipiant.
C. V. Non licet clericis molliciis et secularibus rebus obligari.
C. VI. Secularibus negociis clerici non alligentur.
C. I. Corripiantur clerici, qui in unguentis et claris uestibus et fulgidis lasciuiunt.
C. II. Clerici siue in itinere ambulantes, siue alibi degentes, congruis sibi uestibus utantur.
C. III. Non secularibus uestibus, sed ordini suo conuenientibus clerici utantur.
C. IV. Extra domos sine proprio ornatu sacerdotes non appareant.
C. II. Presbiter uel diaconus ab episcopo depositus inperatorem non adeat.
C. III. Non defensetur ab aliquo qui episcoporum iudicio dampnatur.
C. IV. Communione priuetur qui ecclesiasticae disciplinae regulam fugientem defensare presumit.
C. V. Spe reconciliationis careat qui ab episcopis condempnatus inperatorem adierit.
C. VI. Episcoporum causae coram principibus examinari non debent.
C. I. Iuramentum pro federe pacis est faciendum.
C. II. Iuratio non est prohibenda, nec tamquam bonum appetenda.
C. III. Peierare peccatum est, non iurare.
C. IV. In necessariis uerum iurare non est peccatum.
C. V. Nec tamquam bonum appetendum, nec tamquam malum iuramentum est uitandum.
C. VI. Iurare non est peccatum.
C. VII. Per Deum iurare permittitur, ne per idola iuretur.
C. VIII. Infirmis iurare conceditur.
C. IX. Excommunicetur clericus per creaturas pertinaciter iurans.
C. X. Clericus deponatur, laicus anathematizetur, per capillum uel caput Dei iurans.
C. XI. Non est maius per euangelia, quam per Deum iurare.
C. XII. Non solum in altari uel reliquiis, sed etiam in communi loquela periurium caueatur.
C. XIII. Non prohibet Deus iurare.
C. XIV. Iuratio non est peccatum.
C. XV. Iuramentum accipere non prohibemur.
C. XVI. Licet uti fide eius, qui, ut eam seruet, per demonia iurat.
C. XVII. Fidelium consortio careat qui penitenciam periurii agere noluerit.
C. I. Peierat qui aliter facturus est quam promittit.
C. II. Quos debeat habere comites iusiurandum.
C. III. De eo, qui iurat falsum quod putat uerum.
C. IV. Non est mentiri dicere falsum quod putat uerum.
C. V. Non mentitur qui animum fallendi non habet.
C. VI. Falli in his, que ad fidem non pertinent, aut paruum, aut nullum peccatum est.
C. VII. In his, que ad fidem pertinent, grauius est falli quam alios decipere.
C. VIII. Quot sint genera mendacii?
C. IX. Non licet alicui humilitatis causa mentiri.
C. XI. Non licet mentiri, ut arrogantia uitetur.
C. XII. Non omne mendacium eque peccatum est.
C. XIII. Non est aliquo modo decipiendus quilibet.
C. XIV. Pro temporali uita alicuius perfectus mentiri non debet.
C. XV. Nostro peccato alterius saluti consulere non debemus.
C. XVIII. Non deputantur mendacia, cum ea, que non sunt, ioco dicuntur.
C. XIX. Veterum exemplo mentiri non licet.
C. XX. Obstetrices de pietate remuneratae de mendacio sunt punitae.
C. XXI. Simulatio utilis est et in tempore assumenda.
C. XXII. Quomodo Abraham excusetur de mendacio, qui Saram sororem suam esse dixit.
C. I. Melius est uota stultae promissionis non inplere quam crimen admittere.
C. II. Aliquando non expedit promissum soluere sacramentum.
C. III. Pietas fuit, quod Dauid Nabal, sicut iurauerat, non occidit.
C. V. Turpia uota seruanda non sunt.
C. VI. Non est obseruandum iuramentum, quo malum incaute promittitur.
C. VII. De duobus malis minus eligi oportet.
C. VIII. Tollerabilius est iuramentum non inplere, quam quod turpe est facere.
C. IX. Inconmutabilis Deus quandoque sua mutat statuta.
C. X. Sapientis est quod male loquitur reuocare.
C. XI. Qua pena feriatur qui illicitum iuramentum facit.
C. XII. Non omnia promissa soluenda sunt.
C. XIV. Male iurans penitenciam agat.
C. XVI. Iuramentum, quo malum incaute promittitur, non est seruandum.
C. XVII. Temeritas emendetur, cum diffinitio incauta soluitur.
C. XVIII. Illicitum iuramentum non est seruandum.
C. XIX. Non obseruentur iuramenta, que fiunt contra diuina mandata.
C. XX. Non est appellanda fides, que ad peccatum faciendum admittitur.
C. XXI. Si propterea fides non seruatur, ut ad bonum redeatur, non ideo uiolari dicitur.
C. XXII. De quodam Hubaldo, qui iurauit se non ministraturum necessaria matri et fratribus.
C. XXIII. Quedam, licet a Deo prohibeantur, tamen iuramento firmata non sunt euitanda.
C. I. Qui peierare conpellit, et qui conpellitur, periurus uterque habetur.
C. II. Penitencia eius, qui in manu episcopi aut in cruce consecrata periurat.
C. III. Qua pena sit feriendus qui necessitate coactus periurat.
C. IV. Qui deierat et alios deierare facit, qua pena sit feriendus.
C. V. Homicidam uincit qui sciens ad periurium conpellit.
C. VI. Non peccat qui iuramentum exigit ab eo, quem nescit falsum iurare.
C. VII. Usque ad exitum uitae non conmunicet qui ad periuria alios trahit.
C. VIII. Cui sit indicandum falsum, quod ab aliquoiuratur.
C. IX. De eo, qui calliditate uerborum iurat.
C. X. Periurus est qui super lapidem falsum iurat.
C. XI. Apud Deum uerba nostra non ex ore, sed ex corde procedunt.
C. XII. Inter iuramentum et locutionem fidelium nulla debet esse differentia.
C. XIII. Ante, quam aliquis iuret, peierat, si contra conscientiam iurare parat.
C. XIV. Ante annos rationabiles aliqui non cogantur iurare.
C. XV. Ante quatuordecim annos nullus iurare cogatur.
C. XVI. De eodem, et ut a ieiunis iuramenta prestentur.
C. XVII. Quibus temporibus iurare prohibemur.
C. XVIII. Que in fidelitate sunt obseruanda.
C. XX. Mentitur qui professionem suam operibus non ostendit.
C. XXI. Quociens sermo malus de ore nostro procedit.
C. XXII. Cuiquam laico clericus nichil iurare presumat.
C. I. Bella carnalia bellorum spiritualium figuram gerunt.
C. II. Precepta patienciae uirtute animi, non ostentatione corporis seruanda sunt.
C. III. In bellicis armis multi Deo placere possunt.
C. IV. Que sint in bello iure reprehendenda.
C. V. Militare non est peccatum.
C. VI. Pacata sunt bella, que geruntur, ut mali coherceantur et boni subleuentur.
C. VII. Summa est laus miliciae republicae utilitatibus obedientiam exhibere.
C. II Nichil interest ad iusticiam, siue aperte siue ex insidiis aliquis pugnet.
C. III. Innoxius transitus filiis Israel negabatur, atque ideo iusta bella gerebantur.
C. I. Quot sint differentiae retributionis.
C. II. Ab inperatore ecclesia auxilium postulare debet.
C. III. Catholici aduersus hereticos a potestatibus ordinatis defensionem postulare possunt.
C. IV. Quantum interest inter persecutionem hereticorum et catholicorum.
C. V. Iusticia plenus est qui patriam bello tuetur a barbaris.
C. VI. Prodest latroni uel piratae qui membra eius debilitat.
C. VII. Qui a socio non repellit iniuriam similis est ei, qui facit.
C. VIII. Malorum inpietati fauet qui eis obuiare cessat.
C. IX. Qui diuina mandata contempnunt seueris coherceantur uindictis.
C. XI. Non sunt inmunes a scelere qui non liberant eos, quos possunt liberare a facto.
C. I. Quomodo mali sunt tollerandi, et quomodo ab eis sit recedendum.
C. II. Quod mali sint tollerandi a bonis.
C. III. Pro pace ecclesiae mali sunt tollerandi.
C. V. Pacificus est qui corrigit quod potest, uel excludit a se quod non potest.
C. VI. Quid sit malis sociari.
C. VII. Aliena peccata in ecclesia alicui non preiudicant.
C. VIII. Non te maculat malus, si ei non consentis, sed ipsum redarguis.
C. IX. Inmundum tangere est peccatis consentire.
C. X. Non maculant innocentes facta nocentium, que ab eis credi non possunt.
C. XI. Mali, quos ecclesia recipit, nec expellit, a bonis sunt tollerandi.
C. XII. Pastor est diligendus, mercenarius tollerandus, latro cauendus.
C. XIII. Spiritualis carnalem non persequitur, sed e conuerso.
C. XIV. Boni a malis numquam in hac uita penitus possunt separari.
C. XV. Presens ecclesia simul recipit bonos et malos.
C. XVI. In lege cuique permittebatur diligere amicum, et odire inimicum.
C. XVII. Infidelium colloquia et conuiuia non sunt euitanda.
C. XVIII. Quedam mala sunt punienda, et quedam tolleranda.
C. XIX. Leuius occulta, seuerius autem ab ecclesia punienda sunt delicta manifesta.
C. XX. Sicut ab oratione cessandum non est, sic nec a correctione.
C. XXI. Soli predestinati saluantur, quod tamen postulando suo labore merentur.
C. XXIV. Non semper in eos, qui peccant, uindicta exercenda est.
C. XXV. Medicinali seueritate mali coguntur ad bonum.
C. XXVI. Non semper est in eos, qui peccant, uindicta exercenda.
C. XXVII. Pro iniuria propria episcopo aliquem excommunicare non licet.
C. XXVIII. Valde offendit qui dominica debita inpune dimittit.
C. XXIX. Iniuria, cui semel remittitur, iterum reuocari non debet.
C. XXXI. Iudicis non est sine accusatore dampnare.
C. XXXIII. De iusta et iniusta misericordia.
C. XXXIV. Non debemus in mala causa pauperi misereri.
C. XXXV. Homini est miserendum, peccatori est irascendum.
C. XXXVI. Qui dicatur gladium accipere.
C. XXXVII. Potestatis offitio utiliter inquieti corriguntur.
C. XXXVIII. Heretici ad salutem etiam inuiti sunt trahendi.
C. XXXIX. Heretici utiliter patiuntur que utiliter catholici inferunt.
C. XL. Ecclesia ratione hereticos persequitur.
C. XLI. A regibus terrae contra inimicos suos ecclesia auxilium petat.
C. XLII. Malos ecclesia iuste persequitur.
C. XLIII. Exemplo Christi mali sunt ad bonum cogendi.
C. XLIV. Non crudelitate, sed dilectione Moyses populum flagellauit.
C. XLVI. Inmunis est dictator a culpa, cum legum auctoritas in inprobos exercetur.
C. XLVII. In correptione malorum Deus omnipotens placatur.
C. XLVIII. Ecclesiasticae religionis inimici etiam bellis sunt cohercendi.
C. XLIX. Merito fidei bellorum prestatur uictoria.
C. L. Ad iram Deus prouocatur, cum peccata puniri differuntur.
C. LI. Vindicta, que ad correctionem ualet, non est prohibenda.
C. LII. Que ueritati contraria sunt Christianus persequi debet.
C. LIII. Quemadmodum homo debet diligere proximum sicut se ipsum.
C. I. Mali non sunt interficiendi, sed flagellis emendandi.
C. II. Preter supplicium mortis rei sunt puniendi.
C. III. Mali sunt prohibendi a malo, et cogendi ad bonum.
C. IV. Quies ecclesiae principum seueritate iuuatur.
C. VI. In presentiarum nonnulli puniuntur, ne in eternum flagellentur.
C. VII. Qui rei sunt sanguinis ab ecclesia debent defendi.
C. VIII. Ex offitio non est peccatum hominem occidere.
C. IX. Qui Deo auctore bella gesserunt, preceptum non occidendi nequaquam transgressi sunt.
C. X. Nemini licet sibi manus inicere.
C. XII. Nulla fiat pro illis oratio, qui se ipsos interficiunt.
C. XIII. Non est reus homicidii miles, qui potestati obediens hominem occidit.
C. XIV. Homicida est qui sponte occidit quos iudex iubet occidi.
C. XV. Sicut iure laudatur obedientia, ita reprehenditur qui sibi non concessa usurpat.
C. XVI. Bono animo offitia uindictae possunt inpleri.
C. XVII. Non est iniquus, sed humanus, qui crimen persequitur, ut hominem liberet.
C. XVIII. Quare sint instituta regia potestas et legalia tormenta.
C. XIX. Nonnumquam pocius peccat qui causam mortis prebet, quam ille, qui occidit.
C. XX. Quod sacerdotes efficere docendo non ualent; disciplinae terrore potestas extorqueat.
C. XXI. Et regia, et sacerdotalis defendant auctoritas que ad diuinam confessionem pertinent.
C. XXII. Sacerdotalis ammonitio quos corrigere non ualet secularis potentia corrigat.
C. XXIII. Malos conprimere, et bonos subleuare regum offitium est.
C. XXIV. Eterna mercede fraudatur qui fidem et reuerentiam potestatibus seruare contempnit.
C. XXV. Militaris disciplina regi omnia seruat.
C. XXVI. Querimonias ecclesiarum qui in dignitatibus agunt attentius debent audire.
C. XXVII. Contrariae fortitudines non solum homines sunt sed ultrices irae Dei.
C. XXVIII. Qui crudeles iugulat non est talis, qualis patientibus uidetur.
C. XXIX. Minister Domini est qui malos percutit in eo, quod mali sunt.
C. XXX. Non scelus admittit iudex, qui hominem uincit.
C. XXXI. Non sanguinem fundit qui homicidas et sacrilegos punit.
C. XXXII. Principes seculi pessimis parcere non debent.
C. XXXIII. Tribulationum flagellis aliquando perfidia castigatur.
C. XXXIV. Iniuria sacramentorum Christi a regibus est uindicanda.
C. XXXV. Diligentissimi rectores sunt, qui malos, ut a malo fugiant, persequuntur.
C. XXXVI. Non amatur seruus uel filius, cum non corripitur.
C. XXXVII. Innocentis offitium est nulli nocere, et peccantem punire.
C. XXXVIII. Non est misericors qui uiciis nutriendis parcit.
C. XXXIX. Enormia flagicia per seculi iudices corripiantur.
C. XL. Furta et cetera crimina a rege sunt cohibenda.
C. XLI. Non peccat qui ex offitio nocentem interficit.
C. XLII. Non qui ad bonum, sed qui ad malum cogit persequitur.
C. XLIII. Scismaticos et hereticos seculi potestates coherceant.
C. XLIV. Ab ecclesiae unitate diuisi a secularibus potestatibus coherceantur.
C. XLV. Iniquitas prauorum, quamuis bonis proficiat, tamen punienda est.
C. XLVI. In certamine, quod contra infideles geritur, quisquis moritur, celeste regnum meretur.
C. XLVII. Non sunt homicidae qui aduersus excommunicatos zelo matris ecclesiae armantur.
C. XLVIII. Pax ecclesiae mesticiam consolatur perditorum.
C. XLIX. Aliquando puniuntur peccata per populos diuino iussu excitatos.
C. I. Ecclesia malos debet cogere ad bonum, sicut Christus Paulum coegit.
C. II. Variis modis errantes corripiuntur a Domino.
C. III. Non est considerandum, quod quisque cogitur, sed quo cogitur.
C. IV. Onere pensionis rusticus ad Dominum conuerti cogatur.
C. I. Res terrenae non nisi diuino uel humano iure tenentur.
C. II. Catholici non ideo aliena possident, quia ab hereticis ablata tenent.
C. III. Res ecclesiasticae ab hereticis iniuste possidentur.
C. IV. Qui a corpore Christi preciditur spiritum iusticiae tenere non potest.
C. IV. Pro clerico, qui in bello aut in rixa moritur oratio uel oblatio non offeratur.
C. V. Gradu amisso in monasterio trudantur clerici uoluntarie arma sumentes.
C. VI. Proprii gradus amissione mulctentur militaria arma clerici ferentes.
C. VII. Pro Sarracenis Papa iubet populum congregari, et eis ad litus maris occurrere.
C. VIII. Ultor sui gregis Papa debet esse ac precipuus adiutor.
C. IX. Celeste regnum a Deo consequitur qui pro Christianorum defensione moritur.
C. X. Contra Longobardos precibus Adriani Papae Karolus bellum suscepit.
C. XI. Iudeos non debemus persequi, sed Sarracenos.
C. XII. Qui crimina, que potest emendare, non corrigit, ipse conmittit.
C. XIII. Crimina pro Deo punire non est crudelitas sed pietas.
C. XIV. Quedam in ueteri testamento licebant, que modo prohibentur.
C. XV. Necessitate instante etiam a quadragesimalibus diebus bellum inire licet.
C. XVI. Petrus Ananiam et Saphiram increpando morti tradidit.
C. XIX. Episcopi non debent militaribus occupari negociis.
C. XX. In morte cuiuslibet hominis episcopi se miscere formident.
C. XXI. Ecclesiae inperatoribus non sint obnoxiae.
C. XXII. De suis exterioribus ecclesiae soluunt tributum.
C. XXIV. De agro ecclesiastico presbiter non cogatur censum persoluere.
C. XXV. Item ex Concilio Wormaciensi, c. 50.
C. XXVI. Absque auctoritate Romani Pontificis ad comitatum episcopi proficisci non audeant.
C. XXVIII. Qui a religiosis inperatoribus uocati episcopi non fuerint ad comitatum non accedant.
C. XXIX. Sacerdotes ibi consentiant fieri iudices, ubi iureiurando indulgentia promittitur.
C. XXX. Non debent agitare iudicium sanguinis qui sacramenta Domini tractant.
C. XXXI. Membra detruncans, domos incendens absque iudiciali auctoritate, excommunicetur.
C. XXXIII. Homicida est, qui, publicam functionem non habens, aliquem occidit aut debilitat.
C. XXXIV. Si plures contra unum rixentur, qua pena quisque eorum feriatur.
C. I. Qui in iam dampnatam heresim labitur, eius dampnationis se participem facit.
C. II. Non est retractandum quod semel sinodus statuit contra unamquamque heresim.
C. III. Non ultra eum procedere oportet, qui in heresim dampnatam recidit.
C. IV. Excommunicatus alium excommunicare non potest.
C. V. Non soluitur uel ligatur nisi quem auctoritas B. Petri soluerit aut ligauerit.
C. VI. In persona Petri ecclesia ligandi et soluendi potestatem accepit.
C. VII. Suis meritis firmus nonnumquam turbatur alienis.
C. VIII. Solus Petrus mandatum accepit, ut amo piscem caperet.
C. IX. Nulla perturbatio a tramite apostolicae sedis retrahat, que omnes hereses semper destruxit.
C. X. Fides Romanae ecclesiae omnes hereses destruit, nullam fouet.
C. XI. Romana ecclesia nullis heresibus succubuit.
C. XII. Ad Romanam referatur ecclesiam, quotiens ratio fidei uentilatur.
C. XIII. Religionis christianae zelum Romana ecclesia pre ceteris habuit.
C. XIV. Aliorum ora fides non timet, quam Romana conmendat ecclesia.
C. XV. Aliud quam Romana ecclesia neque sentire, neque uelle a permittitur.
C. XVI. Alexandrinae ecclesiae a Romana dissentire non licet.
C. XVII. Professione suae fidei aurem erroris Romana abscidit ecclesia.
C. XVIII. Extra unitatem ecclesiae Spiritus sanctus non accipitur.
C. XIX. Non habet Deum patrem uniuersalis ecclesiae relinquens unitatem.
C. XX. Ligandi et soluendi non habet potestatem qui unitatem pacis catholicae non tenet.
C. XXI. Varia crimina uariis penis sunt afficienda.
C. XXII. Ex sola ecclesia sacrificium Dominus accipit.
C. XXIII. Non exhibet fidem Christo qui corpus eius discerpit.
C. XXIV. Etiam corpore ab eo est recedendum, qui fidem Christi non habet.
C. XXV. Profanus est extra ecclesiam B. Petri agnum comedere temptans.
C. XXVI. Hereticorum consortia a catholicis sunt fugienda.
C. XXVII. Nec peccatis solui, nec regnum celeste ingredi potest ab unitate diuisus ecclesiae.
C. XXVIII. Non suscipiantur sacrificia, quorum fides et uita reprobatur.
C. XXIX. Ubi karitas non est, ibi fides uel iusticia locum non habet.
C. XXX. A fide recedens perfectionem Spiritus amittit.
C. XXXI. Sacri offitii potestate penitus carent heretici.
C. XXXII. Proprio spolientur honore qui contra pacem ecclesiae nituntur.
C. XXXIII. Non consecrat in scismate constitutus episcopus.
C. XXXIV. Unitati non conmunicat scismaticis consentiens.
C. XXXV. Ex quo episcopus fidei contraria docet, alium expoliare non potest.
C. XXXVI. Non habeantur excommunicati qui ab hereticis excommunicantur.
C. XXXVII. Ad iudicandum excommunicati non sunt recipiendi.
C. XXXVIII. Pro facinore ab hereticis excommunicatus a catholicis non est recipiendus.
C. XL. In extremo positus etiam ab heretico penitenciam accipere ualet.
C. XLI. Annum peniteat qui de manu heretici nesciens prohibitam conmunionem accepit.
C. XLII. Pocius est mortem arripere quam de manu heretici conmunionem accipere.
C. I. Non possunt ab ecclesia solui post mortem qui in hac uita ab ea noluerunt absolui.
C. II. Ecclesia uiuentes potest ligare uel soluere, non mortuos.
[C. IV.] Item Gelasius uniuersis Episcopis, per Dardaniam siue per Illiricum constitutis.
C. V. Incorrigibilis dampnationis sentencia relaxari non potest.
C. VI. Heretici etiam post mortem sunt excommunicandi.
C. I. Pro peccato patris non est filius anathematizandus.
C. II. Illicite aliquem excommunicans, semet ipsum, condempnat non illum.
C. III. Qui non corde, sed ore maledicunt, labiorum inmundiciam contrahunt.
C. IV. Vita, non sentencia ligat quemlibet uel soluit.
C. VI. Qua pena feriatur qui illicite aliquem excommunicat.
C. VII. Vita, non sentencia aliquem ab ecclesia eicit, uel ad eam reducit.
C. IX. A Deo separamus, quos inpios demonstramus.
C. X. Ab omni maledicto fideles inmunes esse oportet.
C. XI. Quos significent qui ad benedictionem, quiue ad maledictionem de filiis Israel electi sunt.
C. XII. Sancti uiri non ex uoto ultionis, sed amore iusticiae aliquos maledicunt.
C. XIII. Errantes et in errorem mittentes excommunicentur.
C. XIV. Delinquentes corrigantur a sacerdotibus, incorrigibiles inuenti excommunicentur.
C. XV. Secunda uel tertia ammonicione interposita excommunicationis sentencia procedat.
C. XVI. Mali ab ecclesia sunt eliminandi.
C. XVII. Pro diuersitate culparum subditi a prepositis corripiantur.
C. XVIII. Qui corrigi nolunt excommunicationis ferro debent abscidi.
C. XIX. Excommunicandus est qui simul duas uxores habere presumit.
C. XX. Falsi testes et homicidae conmunione priuentur.
C. XXI. Excommunicetur potens, qui clericum pauperem religiosum spoliare presumit.
C. XXIII. Conmunione priuetur qui Romipetas, et peregrinos, uel mercatores molestare presumpserit.
C. XXV. Qui oratoribus, pauperibus non arma ferentibus in malum obuiauerint, excommunicentur.
C. XXVI. Scismatis et heresis differentia.
C. XXVII. Unde dicatur heresis?
C. XXVIII. Qui proprie dicantur heretici.
C. XXIX. Non sunt heretici, qui non sua audatia, sed aliena seducuntur in errorem.
C. XXX. Magistri erroris existunt qui ueritatis disciplinam contempnunt.
C. XXXI. Heretici sunt qui quod praue sapiunt contumaciter defendunt.
C. XXXII. Errante dampnabilior est qui eius defendit errorem.
C. XXXIII. Qui mendacio ueritatem inmutant patrum terminos transferre probantur.
C. XXXIV. Abiciantur qui aduersariorum conueniunt prauitati.
C. XXXV. Et sodalitates et conuiuia hereticorum clerici uitare debent.
C. XXXVI. Canonum obseruatores cum hereticis nullum debent inire certamen.
C. XXXVII. Non contradicit, sed pocius euangelio obedit qui malos excommunicat.
C. XXXVIII. Diuina maledictio meritum maledicti designat.
C. XXXIX. Quot sint sectae hereticorum.
C. XL. Quare diuina prouidentia multos errare permittit.
C. III. Non debent ullo modo uariari que ad perpetuam quietem ordinantur.
C. IV. Diuinas constitutiones et apostolicae sedis decreta nulli temerare licet.
C. V. In Spiritum sanctum blasphemant qui sacros canones uiolant.
C. VI. In quibus liceat a Romano Pontifici nouas condere leges.
C. VII. Contra sanctorum statuta apostolicae sedis auctoritas aliquid concedere a non ualet.
C. IX. A statutis Patrum non deuiare et fidei regulam custodire prima salus est.
C. X. Profitetur Pelagius thomum sui decessoris se per omnia seruare.
C. XI. Anathema apud Deum fiat qui censuram Romanorum Pontificum uiolat.
C. XII. Non licet alicui episcopo contra decreta Romanorum Pontificum aliquid agere.
C. XIII. Non conmunicet sacris altaribus qui nescit sacris obedire canonibus.
C. XIV. Seruandae sunt regulae a sanctis Patribus in sinodo statutae.
C. XV. Voluntatem et statuta suorum decessorum custodiat qui sua seruari uoluerit.
C. XVI. Contra statuta agit sanctorum Patrum qui non ea seruat intacta.
C. I. Ecclesiarum priuilegia cunctis temporibus intemerata seruentur.
C. II. Nec nouitate mutari, nec inprobitate conuelli ecclesiarum priuilegia debent.
C. III. Priuilegio suae dignitatis aliquis ecclesiam exuere non debet.
C. IV. Statuta Apostolicorum decessorum Apostolicus destruere non debet.
C. V. Metropolitanus ius dignitatis traditae sibi antiquitus intemeratum obtineat.
C. VI. Metropolitanorum inconuulsa seruari oportet priuilegia.
C. VII. Decreta apostolica nulla presumptione uiolentur.
C. VIII. Priuilegia ecclesiarum Apostolicus debet seruare illesa.
C. IX. Quod rationabiliter diffinitum est nullo modo uiolari debet.
C. X. Sibi iniuriam facit Apostolicus qui fratrum suorum iura perturbat.
C. XI. Nulla presumptione uiolentur que ab Apostolis et eorum successoribus sunt instituta.
C. XII. Que rationabiliter ordinata sunt nulla debent refragatione turbari.
C. XIII. Que contra leges fiunt pro infectis habeantur.
[C. XV.] Inp. Theodosius et Valentinianus.
C. XVI. Rescriptum meretur effectum, quod cum iuris et legum ratione concordat.
C. XVII. Priuilegia ecclesiarum nulla debent inprobitate conuelli.
C. XVIII. Anathema sit qui mandata uel decreta Romanorum Pontificum seruare contempserit.
C. XIX. Statuta priorum successores seruare oportet.
C. XXI. Non liceat Pontifici a iure ecclesiae discedere, quod documentorum auctoritate firmatur.
C. XXII. Quod habet amittat qui quod non accepit usurpat.
C. XXIII. Priuilegium amittit qui sua potestate non legitime utitur.
C. XXIV. Ius ordinandi amittunt qui inmeritum consecrant.
C. XXV. Episcopalis dignitas ciuitati subtrahitur, que suos presules interimit.
C. II. Exemplo Ionae uel Matthiae non oportet sortibus credi.
C. III. Ad secularia negocia diuina oracula non sunt conuertenda.
C. IV. Exemplo Matthiae uel Ionae non est sortibus indifferenter credendum.
C. VI. Instituciones hominum que sint supersticiosae uel non.
C. VII. Non est uita, sed mors inquisitio uel curatio, que a diuinis uel magis expetitur.
C. VIII. Christiana et uera pietas planetarios expellit et dampnat.
C. IX. Cultura est ydolatriae auguria seruare, et stellarum requirere cursus.
C. XI. Inmunis est a reatu qui emit quod nescit ydolis inmolatum.
C. I. De multiplici genere diuinationis.
C. II. Quot modis demones futura prenoscunt.
C. I. Anathema sit qui ariolos uel incantatores obseruat.
C. II. Quinquennio peniteant qui diuinationes expetunt.
C. III. Elementa colere, lunae stellarum cursus in suis operibus seruare Christianis non licet.
C. IV. Sacris offitiis dediti magi uel incantatores non fiant.
C. V. Honore priuetur episcopus aut presbiter, qui magos uel aruspices consulit.
C. VI. De his, qui auguriis et diuinationibus student.
C. VII. Sors nichil aliud quam diuinatio et maleficium esse decernitur.
C. VIII. Incantatores sortilegos uelut Christi inimicos insequi oportet.
C. IX. Excommunicetur clericus, monachus, laicus, diuinationes, uel auguria, uel sortes secutus.
C. X. Contra sortilegos, et ydolorum cultores, custodia pastoralis inuigilet.
C. XI. Ab ecclesia separetur auguriis et incantationibus deseruiens.
C. XII. Sortilegam et magicam artem episcopi modis omnibus eliminare studeant.
C. XIII. Abiciatur sacerdos qui huiusmodi a maleficis operam dederit.
C. XIV. Que magorum prestigiis fiunt non uera, sed fantastica esse probantur.
C. I. Penitentium reconciliatio, crismatis et puellarum consecratio a presbiteris non fiat.
C. II. Permissione episcopi uirgines consecrare presbiter ualet.
C. III. Nec diacono ministrare, nec penitentem in ecclesia benedicere presbitero licet.
C. IV. Iussione episcopi presbiteri de occultis peccatis penitentes reconcilient.
C. V. Si episcopus absens est, per presbiterum reconcilietur in periculo constitutus.
C. VI. Qui metu mortis reconciliatur conualescens sine conmunione penitenciae impleat tempus.
C. VII. Sine manus inpositione recedentes de corpore reconcilientur.
C. VIII. Aliorum testimonio moriturus reconcilietur, si obmutuit uel in frenesim uersus est.
C. IX. Cura et probatione episcopi morientes reconcilientur.
C. X. Non est neganda reconciliatio his, qui tempore necessitatis eam inplorant.
C. XI. Non respuatur eius oblatio, qui festinans ad penitenciam sacerdotem inuenire non potuit.
C. XII. Reus est animarum presbiter, qui penitenciam morientibus abnegat.
C. XIII. Penitencia morientibus non est deneganda.
C. XIV. Inconsulto episcopo penitentem presbiter non reconciliet, nisi ultima cogat necessitas.
C. I. In periculo constitutis penitenciae quantitas non est inponenda, sed innotescenda.
C. II. Presidentium arbitrio prefigantur tempora penitudinis.
C. V. Episcopi arbitrio pro qualitate peccati penitenciae tempora distribuantur.
C. VI. Sine personarum acceptione inploranti penitencia detur.
C. VII. Tempus penitenciae qualitatem sequitur delicti.
C. VIII. Tempus et modus penitendi delinquentibus presidentis inponatur iudicio.
C. IX. Intimo karitatis affectu penitentem debemus suscipere.
C. X. Penitentes legem Dei diligant, iniquitatem odio habeant.
C. XI. In penitentes tamquam ethnici habeantur.
C. XII. Melius est errare in misericordia remittendi quam in seueritate ulciscendi.
C. XIII. Kalendarum obseruationes agere non licet.
C. XIV. Anathema sit qui ritu paganorum kalendas obseruat.
C. XV. Infirmitatibus hominum incantationes nichil remedii prestant.
C. XVI. Dies Egiptiaci, et Ianuarii kalendae non sunt obseruandae.
C. XVII. Graue peccatum est dies obseruare, et menses et annos.
C. XVIII. Sine incantatione herbas uel petras habere licet.
C. I. Excommunicentur uiduae, que religioso habitu abiecto nuptias elegerint.
C. II. De uiduis et uirginibus que a religionis proposito discedunt.
C. III. Transire non possunt uiduae et uirgines post religionis propositum ad nuptias.
C. IV. Ex quolibet sensu corporis mulier corrumpi potest.
C. VI. Clericus deponatur, laicus excommunicetur, qui cum moniali mechatus fuerit.
C. VII. Viduae et puellae, que post religionis habitum nubunt, a conmunione suspendantur.
C. IX. De his, que uotum uirginitatis habentes nubunt, necdum sacro uelamine tectae.
C. X. Non sunt admittendae ad penitenciam uirgines sacrae, si publice nupserint.
C. XII. Monachus et uirgo Domino consecrata si nupserint, excommunicentur.
C. XIII. Dum uiuunt, lamentis penitenciae se afficiant qui sanctimonialibus scienter copulantur.
C. XIV. A sacra conmunione priuentur qui sacris uirginibus se sociant.
C. XV. In monasterio reuocetur ac recludatur que a fornicatione recedere noluerit
C. XVI. Non est fas uiduis post susceptum uelamen a sacro proposito discedere.
C. XVII. Qui sacro tectam uelamine in coniugium ducit anathema sit.
C. XVIII. Ad habitum redire cogatur, et recludatur in monasterio, qui religiosam uestem abiecit.
C. XIX. Districtae custodiae tradatur que a religionis proposito ad secularem habitum rediit.
C. XX. Non tribuitur licentia nubendi, qui continentiam seruare decreuerunt.
C. XXI. Peiores sunt adulteris qui continentiae propositum uiolant.
C. XXII. Monachus et uirgo, que se Deo dedicauit, nuptiis iungi non possunt.
C. XXIII. Diaconissa, que post ordinationem nubit, anathema sit.
C. XXIV. Inter bigamas reputantur qui uirginitatem pollicitam preuaricantur.
C. XXV. Virginibus Deo dedicatis nec in fine danda est conmunio, si libidini seruierint.
C. XXVI. Cogatur ad penitenciam filia clerici, si deuota maritum duxerit.
C. XXVII. Deuota, nisi peccare desierit, non est in ecclesia recipienda.
C. XXVIII. De monacha, que ad lapsum adulterii deducitur.
C. XXIX. Post dignam penitenciam conmunionem recipiant qui in religiosas mulieres excedunt.
C. XXX. De legibus inperatorum.
C. XXXI. Caste obseruent religionis habitum, que religionis obtentu uelantur.
C. XXXII. Monachus uxorem ducens numquam sacri gradus sortiatur offitium.
C. XXXIII. Ante professam continentiam nubant uiduae quibus uolunt.
C. XXXIV. Non permittatur uidua post professionem continentiae uotum deserere.
C. XXXV. Professio uiduitatis coram episcopo facta post habitum susceptum nulli uiolari permittitur.
C. XXXVI. Modus et solempnitas faciendae professionis hoc ordine seruetur.
C. XXXVII. Filii sunt perditionis qui uiolant corpora feminarum Deo sacratarum.
C. XXXIX. In monasteriis retrudantur monachi uxoribus sociati.
C. XL. De monacha que ad lapsum adulterii deducitur.
C. XLI. Coniugia uouentium non sunt dissoluenda.
C. XLII. De uiduis, que primam fidem irritam fecerunt.
C. XLIII. De eodem. Item Theodorus.
C. V. Coniugalis pactio, non uirginitatis defloratio facit matrimonium.
C. VI. A prima fide desponsationis coniuges appellantur.
C. X. Triplex bonum coniugii fuit in parentibus Christi.
C. XI. Frater sponsam fratris post mortem eius non potest ducere.
C. XIII. Uxore mortua licet uiro aliam accipere, sed non repudiatam uel desponsatam.
C. XIV. Post mortem alicuius nullus de consanguinitate eius sponsam accipiat.
C. XVI. Non est inter eos matrimonium, quos non copulat conmixtio sexuum.
C. XVII. Illa mulier non pertinet ad matrimonium, cum qua non celebratur nuptiale misterium.
C. XIX. Causa religionis coniugia solui non debent.
C. XX. Absque uiri consensu monasterio mulier deputata ad eius consortium redire non prohibetur.
C. XXI. Ad uxorem redire cogitur qui sine eius consensu religiosam uestem suscepit.
C. XXII. Sine uxoris consensu religionis propositum uir sumere non ualet.
C. XXIII. Sine conscientia episcopi uiro et uxori causa religionis diuertere non licet.
C. XXIV. Sine uxoris uoluntate uiro continere non licet.
C. XXV. Vir non est suscipiendus in monasterium, nisi uxor conuertatur.
C. XXVI. Continentiae uota non licet uxori suscipere, nisi eandem uir eius elegerit uitam.
C. XXVII. Desponsata puella non prohibetur monasterium eligere.
C. XXVIII. Desponsata inpune monasterium potest eligere.
C. XXIX. Si mulier probauerit, quod a uiro suo numquam cognita fuerit, separetur.
C. XXX. Sororem uxoris polluens neutram ualet habere.
C. XXXI. De eo, qui dormiuit cum sponsa fratris sui.
C. XXXII. Qui sponsam filii sui obprimit, simul cum ea sine spe coniugii maneat.
C. XXXIII. Si sponsus raptam recipere noluerit, liceat sibi nubere alii.
C. XXXV. In desponsatione coniugium initiatur.
C. XXXVI. Coniunctorum permixtio matrimonium perficit.
C. XXXVII. Matrimonium sponsali conuentione initiatur, conmixtione perficitur.
C. XXXVIII. Cum desponsata fuerit tradita et in usum deducta, recte coniunx appellatur.
C. XXXIX. Quare sponsae post pactum non statim tradantur.
C. XL. Consuetudine scripturae sponsae coniuges, et sponsi uiri appellantur.
C. XLI. De eodem. Idem super Genesim.
C. XLII. Maria coniunx dicitur more scripturae, cum simpliciter sponsa esset.
C. XLIII. Dominus non conmendasset matrem discipulo, si eam Ioseph cognouisset.
C. XLIV. Maria uxor Ioseph appellatur, quia sic ab eo putabatur futura.
C. XLV. Ad nuptias Mariae Ioseph non peruenit.
C. XLVI. Puellae desponsatae prioribus reddendae sunt, si eis raptae fuerint.
C. XLVII. Conmunione priuetur sponsa, nisi raptorem deserere, et ad sponsum suum redire uoluerit.
C. XLIX. Ibi raptus admittitur, ubi puella abducitur, de cuius ante nuptiis nichil actum probatur.
C. L. Puellam alteri desponsatam alter accipere non ualeat.
C. LI. Si quis alicui mulieri consensus fidem fecerit, non licet illi aliam ducere.
C. I. Bigami probantur qui ante baptismum habuerunt unam, et post baptismum alteram.
C. II. In fidelis potestate sit post baptismum uxorem recipere, quam ante dimiserat.
C. III. Fidelis infidelem discedentem sequi non cogitur.
C. IV. Sine culpa relinquitur uxor, que cum fideli habitare noluerit.
C. V. Licite dimittitur uxor, que uirum suum cogere querit ad malum.
C. VI. Que simulacrum facit, nec resipiscit, dimittatur a uiro.
C. VII. Amore cuiuslibet non est a fide recedendum.
C. VIII. Quod infideles sunt coniuges, et quod fideli licet dimittere infidelem.
C. IX. Ab infidelibus coniugibus licet alicui recedere, sed non expedit.
C. X. Nisi ad fidem Iudeus accesserit, separetur ab uxore fideli.
C. XI. A parentum separentur consortio fideles, ne eorum inuoluantur erroribus.
C. XII. Iudeis ad fidem uenientibus cum infidelibus nulla sit conmunio.
C. XIII. Cum Iudeis nec manducandum, nec habitandum, nec ab eis medicamentum accipiendum est.
C. XIV. Clerici siue laici Iudeorum conuiuia uitent, nec ad sua consortia eos recipiant.
C. XV. Fideles infidelibus non sunt coniugio sociandi.
C. XVI. Cum hereticis catholici non misceant coniugia.
C. XVII. Christiana conmunione careat qui Iudaicae prauitati coniugali uinculo se sociat.
C. II. Licet fideli uxorem aliam ducere, quam Christianae fidei odio infidelis dimittit.
C. I. Non est bigamus qui ante baptismum habuerit unam, et post baptismum alteram.
C. II. Non debet fieri episcopus qui ante baptismum habuerit unam, et post baptismum alteram.
C. I. Licet seruis matrimonia contrahere.
C. II. Ancillam in matrimonio susceptam uiro dimittere non licet.
C. III. Inter patronum et libertam constat esse coniugium legitimum.
C. IV. De eo, qui ancillam ducit in uxorem, quam putat liberam esse.
C. V. Non licet mulieri dimittere quem sciens seruum accepit in uirum.
C. VIII. Legitima seruorum coniugia sua auctoritate domini non dirimant.
C. I. Separentur uiri ab uxoribus, que aliquo casu natos suos coram episcopis tenent.
C. II. Ab uxore separetur qui filiastrum suum coram episcopo tenuit.
C. III. Non separetur a uiro que filiastrum suum de sacro fonte leuauit.
C. V. Separentur et graui pena plectantur qui filiolam suam uel spiritualem matrem ducunt in uxorem.
C. VI. Non separentur ab uxoribus qui filiastros suos coram episcopo tenent.
C. VII. Non separetur ab uxore qui causa necessitatis filium suum baptizauit.
C. IX. De eodem. Item Celestinus.
C. UN. Ante tempus consentiendi coniugium contrahi non potest.
C. I. Qui de sacro fonte suscipitur filius eius est, a quo suscipitur.
C. II. Filia spiritualis carnali filio nullo modo nubere potest.
C. III. Filio suo, quam de sacro fonte susceperit nullus tradere audeat.
C. VII. Non cogitur quis dimittere filiam suae conmatris, quam duxit in coniugium.
C. I. Duas conmatres alicui habere non licet.
C. II. Octo annis peniteat qui duabus conmatribus conmiscetur.
C. III. Nullus duabus conmatribus misceatur.
C. IV. Uxorem conpatris ducere potest, cuius ipsa conmater non fuerat.
C. VI. Uxor simul cum uiro filium alicuius in baptismate non suscipiat.
C. I. Clandestina coniugia fieri non debent.
C. II. Nuptias occulte celebrari non licet.
C. III. Nuptiae publice celebrari debent.
C. IV. In contrahendo coniugio ista sunt obseruanda.
C. V. Quomodo sponsus et sponsa ad benedictionem accedant.
C. VI. Sine publicis nuptiis nullus ducat uxorem.
C. VII. Quare feminae uelantur, dum maritantur.
C. VIII. Nuptiae dicuntur ab obnubendo, eo quod caput suum obnubere soleant.
C. X. Ante iustam probationem nullus iudicandus aut dampnandus est.
C. XI. Non sunt aliqua iudicanda prius, quam certis demonstrentur indiciis.
C. I. Adulterio polluta non ducatur ab eodem in matrimonium.
C. II. Licet alicui ducere in matrimonium quam prius polluit per adulterium.
C. III. Nullus ducat in coniugium quam prius polluit per adulterium.
C. VII. Post penitenciam reconcilietur ad conmunionem uidua, que mechum suum in uirum accepit.
C. VIII. Fides et conuersatio penitenciam adbreuiet eorum, qui frequenter ducunt uxores.
C. IX. Secundum ueritatis rationem fornicari conuincitur qui secundam ducit uxorem.
C. X. Ut uitetur periculum fornicationis, secunda matrimonia conceduntur.
C. XI. Nec secundae, nec tertiae, nec deinceps nuptiae sunt condempnandae.
C. XII. Secunda coniugia, sicut et prima, licita esse probantur.
C. I. Iuramento patris non cogitur puella nubere, cui numquam assensum prebuit.
C. IV. Non licet deserere uiro quam premissis dotibus in publica attestatione duxit uxorem.
C. UN. De parentibus, qui fidem frangunt sponsaliorum.
C. I. Patronus turpitudinis est qui uxorem suam adulteram dimittere noluerit.
C. II. Causa fornicationis uir dimittat uxorem, non tamen alteram ducat.
C. III. Sola uiri fornicatio uxorem maculat.
C. V. Post penitenciam adulterii uxorem suam uir recipere potest.
C. VI. Qui adulterae reddit debitum tribus annis peniteat.
C. VII. Adulterio purgato per penitenciam potest fieri reconciliatio coniugii.
C. IX. Cum fornicationis uicium excluditur, castitatis uirtus asciscitur.
C. X. Non habetur fallax apud Deum qui penitendo ad ueritatem reuertitur.
C. XI. Veritas nuptiarum non consistit in conmixtione maris et feminae.
C. XII. Primae ac secundae nuptiae hac auctoritate inprobari uidentur.
C. XIII. Virginitas ex consilio suadetur, non ex inperio precipitur.
C. XIV. Non est peccatum meretricem ducere in uxorem.
C. I. Partus feminarum est eis sola causa nubendi.
C. II. Non coniuges, sed adulteri uocantur, qui non secundum precepta Christi iunguntur.
C. IV. Non datur presentia S. Spiritus tempore, quo coniugales actus geruntur.
C. VI. Coniuges sunt qui causa solius incontinentiae sibi inuicem copulantur.
C. VII. Fornicarii sunt non coniuges, qui sterilitatis uenena procurant.
C. VIII. Non est homicida qui aborsum procurat ante, quam anima corpori sit infusa.
C. XI. Profectus est honestatis fornicariam abicere, et uxorem legitimam accipere.
C. XII. Legitimo matrimonio copulatur que concubinam habenti traditur.
C. XVI. Viduae et uirgines propria uoluntate sibi maritos eligant.
C. UN. Arbitrium liberi aui, non originarii patris, puellam in nuptiis sequi oportet.
C. I. Quomodo Abraham excusetur a crimine fornicationis.
C. III. Abraham non est reus adulterii, qui uxore uiuente filios ex ancilla suscepit.
C. IV. Quod preter legitimam uxorem conmittitur adulterii crimine dampnatur.
C. V. Nichil fedius est quam amare uxorem quasi adulteram.
C. VI. Virginalis castitas non prefertur coniugio Abrahae.
C. VIII. Satius est absque liberis defungi, quam ex illicito concubitu stirpem querere.
C. IX. Ex ancilla filii non sunt querendi.
C. X. Adulteria non sunt facienda uoluntate generandi filios.
C. XII. Extraordinaria uoluptas et inuerecunda opera nuptiarum luxuria et inmundicia appellantur.
C. XIII. Inmoderatus usus mulierum Salomonem ad idolatriam traxit.
C. XIV. Liberorum procreatio in matrimonio laudatur; meretricia uoluptas etiam in uxore dampnatur.
C. XV. Qui sint liberi, et quam condicionem parentum sequantur.
C. I. Melior est uirginitas mentis quam carnis.
C. II. Mente incorrupta non corrumpitur caro.
C. III. Aliena libido neminem polluit.
C. V. Idem in eodem libro, capitulo 27.
C. VII. In corpore pudicitia uiolari non potest, si mens inuiolata seruetur.
C. VIII. Caro non peccat, si a contagione anima fuerit munda.
C. IX. Pudicitia carnis non eripitur, si mente seruatur.
C. X. Nec peccatum, nec iusticia opere sine uoluntate perficitur.
C. XI. Virginitas carnis non seruatur mente corrupta.
C. XII. Corpore intacto nonnumquam castitas amittitur.
C. XIII. Adulterium perpetratur, cum uel innupta uel nupta turpiter concupiscitur.
C. XIV. Que opprimuntur incontaminatis se uirginibus conparare non audeant.
C. XV. Mechatur qui alicui preter matrimonii fedus miscetur.
C. XVI. Qui uiuente uxore sua alteram cognoscit adulterium conmittit.
C. XVII. Qualiscumque sit uir, ex quo semel placuit, non est dimittendus.
C. XVIII. Similiter de uxore intelligitur.
C. XIX. Non licet uiro uxorem dimittere nisi causa fornicationis.
C. XXI. Conmunione priuetur qui citra fornicationis causam uxorem suam dimittit.
C. XXIII. In utroque sexu adulterium pari ratione punitur.
C. I. Qui fornicatur fornicationis causa uxorem suam dimittere non potest.
C. II. Qualem quisque uult inuenire uxorem, talem se seruet eidem.
C. III. Iudicium de alio expetere non debet qui de se iudicari contempnit.
C. IV. Viri grauius sunt puniendi quam mulieres de adulterio.
C. V. Sicut uir est caput mulieris, sic adulterando grauius delinquit quam mulier.
C. I. Vinculum coniugii fornicatione dissolui non potest.
C. II. Nulla ratione dissoluitur coniugium, quod semel initum probatur.
C. VI. Mechatur qui a uiro dimissam ducere presumit.
C. VII. Adultera probatur que uiuente marito alteri nubit.
C. VIII. Mulieri fideli, que uirum adulterum dimittit, alii nubere non licet.
C. IX. Ad penitenciam est cogendus qui multis nuptiis copulatur.
C. X Qui ob fornicationem uxorem dimittit, et aliam ducit, mechari probatur.
C. XII. Minus est secundum naturam coire, quam contra naturam delinquere.
C. XIII. Grauiora sunt flagicia, que contra naturam probantur.
C. XIV. Turpior et flagitiosior est usus contra naturam, quam fornicationis uel adulterii.
C. XV. Omnis inmunda pollutio fornicatio est, licet uaria sint peccata fornicationis.
C. XVI. Adulterium secundum in penis obtinet locum.
C. XVIII Licet ducere aliam infirmo, cui sua ob infirmitatem corporis debitum reddere non ualet.
C. XIX. Licitum coniugium non negetur illi, cuius uxor cum suo fratre dormiuit.
C. XX. Disiungantur, et numquam coniugio copulentur, qui quodlibet infra subiectorum admiserit.
C. XXI. Sororem uxoris polluens neutram habere ualet.
C. XXII. Causa adulterii uxorem relinquens continentiam seruet.
C. XXIII. Neutram habeat qui sororem uxoris polluit.
C. XXV. Ob infirmitatem uel dampna corporis coniugium solui non licet.
C. XXVI. Furiosus et furiosa matrimonium contrahere non possunt.
C. XXVII. Sterilem uxorem dimittere, et causa fecunditatis aliam ducere alicui non licet.
C. I. Licet mulieri alteri nubere, quam ob frigiditatem uir cognoscere non potuit.
[C. II.] Item ex epistola eiusdem.
C. III. In ueritate uiri consistat, si mulier negat se cognitam ab eo.
C. IV. De his, qui maleficiis inpediti coire non possunt.
C. I. Non licet alicui uxorem dimittere, nisi causa discidii primum ecclesiae probetur.
C. II. Lex diuina prohibet uirum uxorem dimittere, nisi causa fornicationis.
C. III. Absque causae cognitione a uiro suo dimissa ad omnia restituatur.
C. V. Coniugia penitus interdicantur his, qui suas uxores occidunt.
C. VI. Non licet alicui uxorem adulteram occidere.
C. VII. Penitencia eius, qui propriam uxorem absque causa perimit.
C. VIII. Penitencia Astulphi, qui uxorem suam interfecerat.
C. IX. Potius uxore uiuente quis aliam ducat, quam humanum sanguinem fundat.
C. XI. Quare sit institutum post septem annos in pristinum statum penitentem redire.
C. XII. Penitentes matrimonia contrahere prohibentur.
C. XIII. Ex indulgentia post penitenciam legitima non negentur matrimonia.
C. XIV. Propter lapsum iuuenilis incontinentiae non negentur penitentibus licita coniugia.
C. XV. Hec penitencia est inponenda ei, qui matrem occiderit.
C. XVI. Post penitenciam legitimam adolescentibus permittuntur licita coniugia.
C. XVII. Puniatur qui hec crimina conmittit, non tamen legitimam dimittat uxorem.
C. XVIII. Non homo separat quos pena condempnat.
QUESTIO III.[ TRACTATUS DE PENITENCIA. ]
[C. II.] Item Iohannes Chrisostomus.
[C. VI.] Codicis libro I. titulo de Episcopis et Clericis Inp.
[C. VII.] Libro Codicis titulo de postulando Inp. Leo et Ant. Nicostrato P. P.
[C. IX.] Item libro IX. titulo ad legem Iuliam maiestatis. [l. 5.]
[C. X.] Inpp. Valentinianus, Valens, et Gratianus.
[C. XI.] Inpp. Gratianus et Valentinianus.
[C. XII.] Item Digestorum titulo de iniuriis, lege Sed est questionis.
[C. XIII.] Item apud Labeonem.
[C. XV.] Titulo de extraordinariis criminibus.
[C. XVI.] Item titulo de furtis.
[C. XVII.] Item libro II. titulo Quod quisque iuris, lege 1.
C. XXIV. Interfectores fratrum, detractores eorum, eosque odientes, homicidae habentur.
C. XXV. In maleficiis uoluntas pro opere reputatur.
C. XXVII. Homicida est qui fratri suo mala suadet.
C. XXVIII. Occidit qui ad nocendum mouetur.
C. XXIX. Furti tenetur qui solo timore non furatur.
C. XXX. Non ideo minus delinquit, cui sola deest facultas.
[C. XXXI.] Item Prosper. [lib. II. de uita contemplatiua,
[C. XXXVIII.] Item Ambrosius in libro de Paradyso.
[C. XXXIX.] Idem in sermone [I.] Quadragesimae.
[C. XL.] Item Iohannes Os aureum. [in hom. de penitencia, que incipit: "Prouida mente."]
[C. XLII.] Item Augustinus. [in lib. de continentia, cap. 6.]
[C. XLIII.] Idem Vincentio. [epist. XLVIII.]
[C. XLIV.] Idem [in lib. L. Homil., hom. 49.] de penitencia.
[C. XLV.] Item Ieronimus super Exodum.
[C. XLVII.] Item Ambrosius in libro de Paradyso.
[C. XLIX.] Item Leo Episcopus Theodoro, Foroiuliensi Episcopo. [epist. LXXXIX. al. XCI.]
[C. L.] Item Ambrosius. [lib. I. de penit., c. 1.]
[C. LI.] Item Ambrosius. [lib. II. de Cain et Abel, c. 4.]
[C. LII.] Item in eodem. [I. lib. de penit. c. 3.]
[C. LIII.] Idem. [lib. II. de penit., c. 7.]
[C. LIV.] Item. [ibidem, c. 4.]
[C. LV.] Item in eodem. [II. lib. c. 9.]
[C. LVII.] Item Ciprianus. [lib. IV. epist. 2. ad Antonianum]
[C. LXII.] Idem. [ad Rusticum, Narbonensem Episcopum, epist. XC. al. XCII. c. 7.]
[C. LXIII.] Item Augustinus in sermone de penitencia: [al. lib. de penitenciae medicina]
[C. LXIV.] Item Ambrosius. [in c. 1. Lucae.]
[C. LXV.] Item Leo Papa. [epist. XC. al. XCII. Ad Rusticum, c. 8.]
[C. LXVI.] Item Ieronimus in Malachia.
[C. LXVII.] Idem in Amos Propheta. [ad c. 9.]
[C. LXVIII.] Idem super Danielem. [ad c. 4.]
[C. LXX.] Idem. [Ieronimus in c. 5. Epistolae ad Ephesios]
[C. LXXI.] Idem. [in c. 1. Amos.]
[C. LXXII.] Idem. [epist LXV. ad Pammachium et Oceanum]
[C. LXXV.] Idem. [in c. 9. Danielis]
C. LXXVI. Operibus misericordiae non Deum emimus, sed nosmetipsos redimimus.
[C. LXXVII.] Item Iohannes Os aureum. [homil. IX. ad c. 6. epist. ad Hebraeos.]
[C. LXXVIII]. Item Ambrosius in libro [I.] de penitentia. [c. 2.]
[C. LXXIX.] Idem. [lib. II. de penit. c. 10.]
[C. LXXX.] Idem. [eodem lib. II. c. 11.]
[C. LXXXI.] Item Augustinus ad Felicianum.
[C. LXXXIII.] Item Augustinus. [de peccatorum meritis et remiss. lib. II., c. 34.]
C. LXXXIV. Doloris mensura potius quam temporis in actione penitenciae consideranda est.
C. LXXXV. Idem in eadem. [hom. L., c. 11.]
C. LXXXVI. Mortificatio uiciorum magis quam abstinentia ciborum penitenti est necessaria.
C. LXXXVII. Item Iohannes Crisostomus. [id est, auctor operis imperfecti in Matthaeum, homil. 40.]
C. LXXXIX. Sufficit illa confessio, que primum Deo, deinde sacerdoti offertur.
C. I. Primam uicii causam non penitus extinguit qui in idem illam postea recidit.
[C. III.] Idem super epistolam [I.] Iohannis. [tract. 8.]
[C. IV.] Item Gregorius in Moralibus.
[C. V.] Item Prosper in libro [III.] de contemplatiua uita. [c. 13.]
[C. VI.] Item Beda super Iohannem. [ad c. 1.]
[C. VII.] Item Apostolus. [I. Cor. 13.]
[C. VIII.] Item Augustinus super epistolam [I.] Iohannis.
[C. IX.] Item Gregorius super Ezechielem. [hom. III.]
[C. X.] Idem in eodem, omelia V.
[C. XI.] Idem in eodem omelia V.
[C. XVII.] In eadem. [tract. IX.]
[C. XIX.] Idem ad Ieronimum. [epist. XXIX.]
[C. XXII.] Item Gregorius. [lib. XXV. Moralium, c. 16.]
[C. XXIII.] Idem. [lib. XXI. Moralium c. 3.]
[C. XXIV.] Item Ieronimus. [ad c. 1. Amos.]
[C. XXVIII.] Item Apostolus ad Galathas. [c. 5. u. 6.]
[C. XXIX.] Item ad Ebreos. [c. 6. u. 10.]
[C. XXXII.] Idem in omelia XI.
[C. XXXIII.] Item Ambrosius [lib. VI. epist. 14.] ad Sabinum.
[C. XXXIV.] Idem ad eundem. [eodem lib., ep. 42.]
[C. XXXV.] Idem in Exameron. [lib. VI. c. 7.]
[C. XXXVI.] Idem de fuga seculi. [c. 4.]
[C. XXXVII.] Idem de uita beata. [c. 5.]
[C. XXXVIII.] Idem in libro de Ysaac et anima. [c. 5.]
[C. XXXIX.] Idem in libro de Paradyso. [c. 13.]
[C. XLII.] Item in eodem. [c. 8.]
[C. XLIII.] Item Gregorius. [lib. VIII. Moralium, cap. 35.]
[C. II.] Idem in libro [II.] de unica penitentia. [c. 10.]
[C. III.] Item Augustinus. [libro de dogmatibus ecclesiasticis, c. 54.]
[C. IV.] Idem in libro de penitentia. [c. 8.]
[C. VI.] Item Gregorius in estiuum tempus. [id est homil. XXXIV. Euang.]
[C. VII.] Idem. [tract. CXXIV. in c. 21. Iohannis.]
[C. VIII.] Item Iohannes Os aureum. [in homilia de penitencia]
[C. IX.] Item Smaragdus. [in expositione regulae S. Benedicti, c. 4.]
[C. X.] Item Augustinus. [hom. XLI.]
[C. XI.] Item Ysidorus. [lib. II.] de summo bono [c. 16.]
[C. XII.] Item Augustinus in libro soliloquiorum.
[C. XIII.] Item Gregorius in Pastorali. [part. III., admon. 31.]
[C. XVII.] Item in Moralibus. [lib. I. c. ult.]
[C. XX.] Item Iohannes Crisostomus.
[C. XXI.] Item Pius Papa. [epist. I.]
[C. XXV.] Item Ambrosius in Apologia Dauid. [c. 2.]
[C. XXVI.] Item in eodem. [c. 7.]
[C. XXIX.] Item Gregorius in omelia X. super Ezechielem. [in extremo.]
[C. XXXI.] Item in principio Naum.
[C. XXXIII.] Item Augustinus ad Macedonium.
[C. XXXV.] Item Esitius. [lib. II. ad c. 10. Leuitici]
[C. XXXVI.] Item Iohannes Os aureum [hom. XXXI.] in [c. 12.] epistola ad Ebreos.
[C. XXXVII.] Item Ambrosius in libro [II.] de penitencia. [c. 11.]
[C. XXXVIII.] Item Ieronimus super Mattheum.
[C. XXXIX.] Item Leo Papa in sermone: "Inter omnia".
[C. XL.] Item Gregorius super Ezechielem. [hom. X.]
[C. XLI.] Item Ambrosius in XVIII. octonario.
[C. XLVIII.] Item Iohannes Crisostomus. [hom. LXVII. ad populum Antiochenum]
[C. II.] Item Gregorius. [lib. IV. Dialog., c. 60.]
[C. III.] Item Augustinus in omelia L.
[C. V.] Item Beda super Lucam. [lib. IV. c. 48.]
[C. VII.] Item Augustinus in libro questionum Deuteronomii. [quest. XLII.]
[C. XVI.] Item Gregorius in eiusdem loci explanatione.
[C. XVII.] Idem. [in homil. IV. ad c. 1. Ezech.]
[C. XVIII.] Item Petrus in epistola II. [c. 2.]
[C. XXII.] Ieronimus. [ad c. 7. Oseae]
C. II. Penitens negotiationis lucra abiciat.
C. III. Post penitenciam ad miliciam secularem redire non licet.
C. IV. Decennio peniteant qui post penitenciam ad secularem miliciam redeunt.
C. V. A communione suspendantur qui post penitenciam ad secularia redeunt.
C. VI. Que sit falsa penitencia.
C. VII. Post conuersionem ad negotium redire non licet, quod sine peccato agi non potest.
[C. II.] Deponatur sacerdos, qui peccata penitentis publicare presumit.
[C. III.] Idem. [in eadem homilia, paulo superius.]
[C. VI.] Item Augustinus in libro de penitencia.
C. I. Tempore, quo uxori debitum redditur, a carnibus agni abstinere oportet.
C. II. A coniugali concubitu in sanctorum solempnitatibus est abstinendum.
C. III. Diebus ieiuniorum a propriis etiam uxoribus abstinere oportet.
C. V. Uxoris usus certis diebus cessare iubetur.
C. VI. Non uere agit penitenciam qui continentiam non seruat.
C. VII. Ab ingressu ecclesiae temperare debet uir cum propria uxore dormiens.
C. VIII. In diebus Quadragesimae nuptiae celebrare non licet.
C. XII. Nisi ex consensu communi orationi coniuges uacare non possunt.
C. XIII. Nisi ex consensu coniugatis penitencia non detur.
C. I. Non potest uir continentiam seruare, nisi uxoris teneat assensum.
C. II. Non debet extorqueri mulieris consensus ad continentiam Deo uouendam.
C. III. Vir potest abnuere uota continentiae, que sine eius consensu Deo uxor obtulerit.
C. IV. Non potest uir continentiae uota rescindere, que eius assensu mulier Deo promisit.
C. V. Continentiae meritum habet qui incontinentia uxoris debitum sibi reddere cogitur.
C. VI. Vota continentiae sine uxoris consensu reddi non possunt.
C. X. Non licet illi uxorem ducere, qui suam uelare permiserit.
C. XII. Mulieres uiris suis debent subesse.
C. XIII. Vir est caput mulieris.
C. XVI. Arbitrium uiri mulierem sequi oportet omnibus.
C. XVII. Nulla est mulieris potestas, sed in omnibus uiri dominio subsit.
[C. XVIII.] Idem in Exameron in tractatu diei quartae:
[C. XIX.] Idem super primam epistolam ad Chorinthios.
[C. XX.] Idem in libro de Paradyso. [c. 10.]
C. I. Que alii nupserit, putans uirum suum mortuum esse, illo redeunte ad priorem redire cogatur.
C. II. Viro uel uxore de captiuitate redeuntibus priora redintegrentur coniugia.
C. IV. Que uirum in captiuitate ductum sequi noluerit, maneat innupta, quamdiu uir eius uixerit.
C. V. Non est adultera uirgo, que nesciens uiro nubit alieno.
C. VI. Non cogatur legitimam deserere uxorem qui nesciens dormiuit cum eius sorore.
C. VIII. Matrimonia legitima non prohibeantur contrahere quorum incestum ignorantia excusat.
C. UN. Quare constitutum fit, ne consanguineas ducamus uxores.
C. I. Usque ad septimam generationem nullus de sua cognatione ducat uxorem.
C. II. Infamia notantur qui consanguineas ducunt uxores.
C. V. Non prohibentur ducere uxores qui ignoranter incestum conmittunt.
C. VII. Ex propinquitate sui sanguinis uel uxoris usque in septimum gradum nullus ducat uxorem.
C. VIII. Incestuosi nullo sunt digni nomine coniugii.
C. IX. Incestuosi usque ad satisfactionem excommunicentur.
C. X. Nullus ducat uxorem a consanguineo suo cognitam, uel aliqua pollutione maculatam.
C. XI. Extraordinaria pollutio in naturalibus non inpedit affectum.
C. XII. Nullus ducat in coniugem relictam consanguineorum uxoris suae usque in tertiam progeniem.
C. XIII. A consanguineis propriis uel suae uxoris pariter cuique est abstinendum.
C. XIV. In parentela propria et coniugis eadem consanguinitas est obseruanda.
C. XV. Nurus non aliter deputanda est quam filia.
C. XVI. Usque ad septimam generationem progeniem suam unumquemque seruare oportet.
C. XIX. Ex propinquitate sui sanguinis usque ad septimum gradum nullus ducat uxorem.
C. XX. Anglis permittitur, ut in quarta uel in quinta generatione copulentur.
C. XXI. In quinta uel sexta generatione nullus amplius copuletur coniugio.
C. XXII. Duorum consobrinorum coniuges uni et eidem nubere non possunt.
C. UN. Quare usque ad sextum gradum consanguinitas obseruetur.
C. I. Quomodo dirimuntur gradus consanguinitatis.
C. II. Quomodo sint conputandi gradus consanguinitatis.
C. IV. Qualiter gradus parentelae conputantur.
C. V. Equiuocatio est, cum soror uxoris cognata uocatur.
C. VI. Nomina graduum superiorum, siue inferiorum siue ex latere uenientium.
C. III. Qui iurando propinquitatem firmare debeant.
C. IV. Suae confessioni relinquitur quorum incestum nullus iurando affirmat.
C. VIII. Iuramentum illorum, qui consanguinitatem probant.
C. IX. Iuramentum separationis.
C. X. Nisi coram ecclesia consanguinitate probata uxorem dimittere non licet.
C. XI. Reconciliationis iuramentum.
C. UN. Non appellantur filii, qui de incestuosis nascuntur.
C. I. Non separentur qui infra septimam generationem ignoranter copulantur.
C. II. In quarto uel quinto gradu qui coniuncti inuenti fuerint separentur.
C. III. Non ducat uxorem qui usque ad mortem alterius in incestu perseuerauerit.
C. I. Que rationabiliter decisa sunt mutari non expedit.
C. II. Que utiliter decisa sunt a successoribus roborentur, a temerariis presumpta resecentur.
C. III. Corrigendum est quod illicite admittitur, aut a predecessoribus admissum inuenitur.
C. IV. Secundum suae condicionis tenorem apostolica ualet mutari sentencia.
C. VI. Sentenciam Romanae sedis in melius conmutari potest.
C. VII. (VIII.) A predecessoribus depositi a successoribus restituuntur.
C. VIII. (VII.) Cuiusque iudicium apostolicae sedis auctoritas retractare ualet.
C. I. Affinitas in superstite non deletur.
C. II. Soboles ex secundis nuptiis genita consanguineis prioris uiri copulari non debet.
C. III. Si raptor cum rapta ad ecclesiam confugerit, quid fieri debeat.
C. I. Raptores puellarum et consentientes excommunicentur.
C. II. Ob inmanitatem sceleris abiciantur raptores uiduarum uel uirginum.
C. V. Excommunicentur raptores uiduae uel uirginis, cum sibi fauentibus.
C. VIII. Quot sint legitima coniugia, et quod uoluntate patris rapta raptori nubere potest.
C. IX. Cum uoluntate parentum raptas in coniugium habere permittitur.
C. X. Post penitenciam raptori uel raptae licita coniugia concedantur.
C. XI. Nec etiam uoluntate parentum raptores raptas possunt habere coniuges.