Suche

Neue ausführliche Suche

QUESTIO I.

GRATIANUS.
I. Pars. Quod autem spiritualia emere peccatum sit, probatur
multorum auctoritatibus.
Ait enim Leo Papa:

Überblick

Kapitel:

C. I. Symoniaci gratiam non prestant, quam querunt uendere.

C. II. Inaniter sacerdos dicitur, quicumque symoniace ordinatur.

C. III. Spolietur honore, qui ecclesiam per pecuniam obtinet.

C. V. Partem habebit cum Symone, qui contra symoniacos uehementer non exarserit.

C. VI. Symonis dampnatio dantem pariter et accipientem inuoluit.

C. VII. Anathematis sententia dampnatur, qui symoniace ordinatur.

C. VIII. Dampnatur episcopus, qui per pecuniam ordinationem facit.

C. IX. A sacerdotio sit alienus, qui per pecunias ordinat uel ordinatur.

C. X. Nec ordinari, nec promoueri in ecclesia Dei per pecuniam aliquis ualet.

C. XI. De eodem.

C. XII. Symoniaci sacerdotes esse non possunt.

C. XIV. Qui precio ordinat, lepram, non offitium confert.

C. XVII. Qui perfectionem Spiritus non habent, ipsam dare non possunt.

C. XVIII. Symoniacus per prauam manus inpositionem non consecrationem, sed dampnationem prestat.

C. XIX. Symoniaci fidei integritatem non habent.

C. XX. Symoniacus infidelis esse probatur.

C. XXI. Symoniacorum heresis ceteris dampnabilior esse probatur.

C. XXII. Et qui dat, et qui accipit, ut ordines sacri prestentur, anathema sit.

C. XXIII. Mali prophetae, non boni prophetiam uendebant.

C. XXV. Que malo inchoantur principio, non bono peraguntur exitu.

C. XXVI. Non superedificatur bonum opus, ubi Christus fundamentum non est.

C. XXVII. Non potest fieri elemosina ex pecunia symoniace adquisita.

C. XXVIII. Pastor symoniacus nullam ouibus prebet medelam.

C. XXIX. Symoniacorum sacramenta effectu gratiae carent.

C. XXX. Siue bonus, siue malus sit minister, per utrumque Deus effectum gratiae confert.

C. XXXI. De eodem.

C. XXXII. De eodem.

C. XXXIV. Sacramenta, que non mutantur, catholicis et hereticis communia probantur.

C. XXXV. De eodem.

C. XXXVI. Non fugiantur sacramenta, a quocumque

C. XXXVII. Hominum malitia sacramenta non profanat.

C. XXXVIII. Sacramenta mali habere possunt, licet uirtutem

C. XXXIX. Licet sacramenta mali ministrent, remissionem peccatorum non prestant.

C. XL. De his qui a pseudoepiscopis ordinantur.

C. XLI. Que pro necessitate conceduntur, eadem cessante cessabunt.

C. XLII. Qui ab hereticis redeunt, sine spe promotionis in

C. XLIII. De episcopis, qui consecrant, qualem consecrare non licet.

C. XLIV. Symoniaci rei sunt infidelitatis eorum, qui scandalizantur.

C. XLV. Sicut honore, ita et scientia quisque precellere debet.

C. XLVI. Baptismus sine per bonum, siue per malum ministretur, reiterari non debet.

C. XLVII. De eodem.

C. XLVIII. Baptisma Christi, etsi nulla peruersitate

C. L. De eodem.

C. LI. Per manus inpositionem confirmantur qui ab hereticis baptisma accipiunt.

C. LII. Rebaptizentur et ordinentur qui de Paulianistis et Cathafrigis ad ecclesiam redeunt.

C. LIV. Dum uerbum accedit ad elementum, fit sacramentum.

C. LV. Extra ecclesiam baptizati si ad ecclesiam non redierint perniciem sibi accumulant.

C. LVI. Inutilia sunt dona, que preter ecclesiae unitatem habentur.

C. LVII. Baptisma semel traditum non est reiterandum.

C. LVIII. Etiam per malos boni colliguntur.

C. LIX. De his, qui per ignorantiam ordinantur antequam baptizentur.

C. LXI. Non placent Deo que ab hereticis offeruntur.

C. LXII. De eodem.

C. LXIV. Sine fide et karitate nec euangelium habetur, nec prosunt aliqua bona.

C. LXVI. Hereticorum benedictio maledictio est.

C. LXVII. Neque cum hereticis, neque cum scismaticis licet orare.

C. LXVIII. Extra ecclesiam non sunt uera sacrificia.

C. LXIX. Inpiorum manibus diuina sacramenta se subducunt.

C. LXX. Sacramenta extra ecclesiam ministrari possunt, salutem uero conferre non possunt.

C. LXXI. Vera sacrificia non nisi in fide ecclesiae celebrantur.

C. LXXII. De manu hereticorum communio non est recipienda.

C. LXXIII. Sacerdotes hereticorum Christi honoribus non habentur digni.

C. LXXIV. Manus positio non est sacramenti iteracio.

C. LXXV. Qui in baptismo sanctus est, ad altare

C. LXXVI. Benedictionibus hereticorum Deus maledicit.

C. LXXVII. Boni et mali sacerdotes eque corpus Christi conficiunt.

C. LXXVIII. De eodem.

C. LXXIX. De his, qui sanctis male utuntur.

C. LXXX. Quisque non tam sanctificatur ex hostiis, quam peccato polluitur.

C. LXXXI. Contra Spiritum sanctum uerbum dicitur, cum ex dispersione numquam reditur.

C. LXXXII. Non hominum meritis, sed uirtute Spiritus sancti peccata remittuntur.

C. LXXXIII. Non merita personarum, sed offitia sacerdotum dominus considerat.

C. LXXXIV. Non merita sacerdotum, sed uirtus diuina sacramenta sanctificat.

C. LXXXV. Non sacerdotum uitam, sed que docent et ministrant considerare debemus.

C. LXXXVI. De eodem.

C. LXXXVII. Sacerdotum inmunditia sacramentum non polluit.

C. LXXXVIII. Etiam per malum ministrum dona Dei ad eos

C. LXXXIX. Sacramentis malitia non nocet episcopi. Item Gregorius.

C. XC. Sacerdotis non uerba, sed merita eucharistiam faciunt.

C. XCI. Tanto facilius sacerdotes exaudiuntur, quanto apud Deum sunt digniores.

C. XCII. Non adest Spiritus sanctus sacramentis, que per criminosos ministrantur.

C. CXIII. Manus inmunda tacta coinquinat, non mundat.

C. XCIV. Eque seruandum est uerbum Christi et corpus Christi.

C. XCVI. Sacerdotes nomen Domini inuocant, Dominus autem benedictionem prestat.

C. XCVII. Qui recedit ab ecclesia, nec baptisma, nec uim dandi amittit.

C. XCVIII. Sacramenta quamuis obsint indigne tractantibus, prosunt tamen per eos digne sumentibus.

C. XCIX. A baptizandis uel consignandis pretia non exigantur.

C. C. A percipiente gratiam communionis pretium exigi non debet.

C. CI. Munera inuisibilis gratiae questibus non sunt conparanda.

C. CII Nichil a sacerdotibus exigatur pro balsamo, quod in crismate ponitur.

C. CIII. Non est aliquid exigendum ab his, qui infantes suos ad baptizandum adducunt.

C. CIV. Qui baptizantur nullus in concam nummos mittere cogat.

C. CV. Pro perceptione crismatis uel baptismi aliquid exigi non debet.

C. CVI. Nec pro dedicandis basilicis nec pro ceteris sacramentis conferendis aliquid exigi debet.

C. CVII. De multiplici genere symoniacorum.

C. CVIII. De his, qui non symoniace a symoniacis ordinantur.

C. CIX. De eo, qui ordinatur ab illo, quem scit symoniacum esse.

C. CX. Symoniacis in dignitate seruanda nulla est inpendenda misericordia.

C. CXI. De his qui inuiti ad hereticorum ordinationem trahuntur.

C. CXII. Qui ab heresi ad ecclesiam redeunt, in quo inueniuntur ordine ex beneficio perseuerent.

C. CXIII. Ordinationes, que symoniace fiunt, diiudicantur falsae.

C. CXIV. De multiplici genere symoniacorum.

C. CXV. Eternam dampnationem inueniet qui quolibet munere ad sacrum ordinem accedit.

C. CXVI. Pro ordinationibus nichil omnino accipiatur.

C. CXVII. Nec pretio, nec gratia, uel suplicatione aliqui ad sacros ordines accedant.

C. CXVIII. Ad episcopalem honorem nullus per ambitum accedat.

C. CXIX. De eodem.

C. CXX. Neque fauore, neque uenalitate ad sacros ordines quisquam promoueatur.

C. CXXI. Episcopo interueniente Papa quemdam acolitum ordinauit.

C. CXXII. Quisquis in Romana ecclesia ordinem sacrum acceperit, ab ea ulterius egredi non poterit.

C. CXXIII. De eodem.

C. CXXIV. Pretio interueniente offitium sacerdotale non restituatur.

C. CXXV. Sacrilegi sunt iudicandi qui ecclesias non

Spalten:

357/358 - 407/408