Suche

Neue ausführliche Suche

QUESTIO IV.

GRATIANUS.
I. Pars. Quod autem uindicta inferenda non sit, multis
modis probatur. Mali enim tollerandi sunt, non abiciendi; increpatione
feriendi, non corporaliter expellendi.
Unde Augustinus ait in libro de uerbis Domini:
[sermone XVIII.]

Überblick

Kapitel:

C. I. Quomodo mali sunt tollerandi, et quomodo ab eis sit recedendum.

C. II. Quod mali sint tollerandi a bonis.

C. III. Pro pace ecclesiae mali sunt tollerandi.

C. IV. De eodem.

C. V. Pacificus est qui corrigit quod potest, uel excludit a se quod non potest.

C. VI. Quid sit malis sociari.

C. VII. Aliena peccata in ecclesia alicui non preiudicant.

C. VIII. Non te maculat malus, si ei non consentis, sed ipsum redarguis.

C. IX. Inmundum tangere est peccatis consentire.

C. X. Non maculant innocentes facta nocentium, que ab eis credi non possunt.

C. XI. Mali, quos ecclesia recipit, nec expellit, a bonis sunt tollerandi.

C. XII. Pastor est diligendus, mercenarius tollerandus, latro cauendus.

C. XIII. Spiritualis carnalem non persequitur, sed e conuerso.

C. XIV. Boni a malis numquam in hac uita penitus possunt separari.

C. XV. Presens ecclesia simul recipit bonos et malos.

C. XVI. In lege cuique permittebatur diligere amicum, et odire inimicum.

C. XVII. Infidelium colloquia et conuiuia non sunt euitanda.

C. XVIII. Quedam mala sunt punienda, et quedam tolleranda.

C. XIX. Leuius occulta, seuerius autem ab ecclesia punienda sunt delicta manifesta.

C. XX. Sicut ab oratione cessandum non est, sic nec a correctione.

C. XXI. Soli predestinati saluantur, quod tamen postulando suo labore merentur.

[C. XXIII.] Idem.

C. XXIV. Non semper in eos, qui peccant, uindicta exercenda est.

C. XXV. Medicinali seueritate mali coguntur ad bonum.

C. XXVI. Non semper est in eos, qui peccant, uindicta exercenda.

C. XXVII. Pro iniuria propria episcopo aliquem excommunicare non licet.

C. XXVIII. Valde offendit qui dominica debita inpune dimittit.

C. XXIX. Iniuria, cui semel remittitur, iterum reuocari non debet.

C. XXXI. Iudicis non est sine accusatore dampnare.

C. XXXII. Quod a multitudine peccatur, uel ab eo, qui multitudinem habet sociam, ab ecclesia non punitur, sed defletur.

C. XXXIII. De iusta et iniusta misericordia.

C. XXXIV. Non debemus in mala causa pauperi misereri.

C. XXXV. Homini est miserendum, peccatori est irascendum.

C. XXXVI. Qui dicatur gladium accipere.

C. XXXVII. Potestatis offitio utiliter inquieti corriguntur.

C. XXXVIII. Heretici ad salutem etiam inuiti sunt trahendi.

C. XXXIX. Heretici utiliter patiuntur que utiliter catholici inferunt.

C. XL. Ecclesia ratione hereticos persequitur.

C. XLI. A regibus terrae contra inimicos suos ecclesia auxilium petat.

C. XLII. Malos ecclesia iuste persequitur.

C. XLIII. Exemplo Christi mali sunt ad bonum cogendi.

C. XLIV. Non crudelitate, sed dilectione Moyses populum flagellauit.

C. XLV. Non inputatur fidelibus, qui ex offitio aut tormenta exercent, aut capitalem sentenciam ferunt.

C. XLVI. Inmunis est dictator a culpa, cum legum auctoritas in inprobos exercetur.

C. XLVII. In correptione malorum Deus omnipotens placatur.

C. XLVIII. Ecclesiasticae religionis inimici etiam bellis sunt cohercendi.

C. XLIX. Merito fidei bellorum prestatur uictoria.

C. L. Ad iram Deus prouocatur, cum peccata puniri differuntur.

C. LI. Vindicta, que ad correctionem ualet, non est prohibenda.

C. LII. Que ueritati contraria sunt Christianus persequi debet.

C. LIII. Quemadmodum homo debet diligere proximum sicut se ipsum.

C. LIV. De eodem.

Spalten:

899/900 - 927/928