C. XXXVII. Cum per appellationem sententia soluitur, non debet ei obesse, qui iniquo animo non iudicauit.
VII. Pars. Hoc etiam placuit, ut a quibuscumqueiudicibus ecclesiasticis ad alios iudices ecclesiasticos, ubi
est maior auctoritas, fuerit prouocatum, non eis obsit, quorum
fuerit soluta sententia, si conuinci non potuerint uel
inimico animo iudicasse, uel aliqua cupiditate aut gratia
deprauati.
Gratian. Queritur autem de eo, a quo appellatur, an sit
deuocandus in testimonium apud eum, ad quem appellatur,
super negotio, cuius cognitionem suscepit.
De hoc ita statutum est in Concilio Cartaginensi V.: [c. 1.]